2004: Εκπαιδευτική επίσκεψη στη Βιέννη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Δεκέμβριος 2004
Εκπαιδευτική επίσκεψη στη Βιέννη
Σύνολο Μουσικής Δωματίου
Καλεσμένοι από τον Ελληνικό Σύνδεσμο «Μακεδονία»

Στα πλαίσια των Πολιτιστικών Προγραμμάτων, που επέλεξε το σχολείο μας για τη φετινή χρονιά, ήταν και το Πρόγραμμα για τη Βιέννη, τη μουσική πρωτεύουσα της Ευρώπης, που έδωσε τη δυνατότητα σε μια ομάδα μαθητών, στο Σύνολο Μουσικής Δωματίου, να επισκεφθεί την Αυστριακή πρωτεύουσα.

 

Η ΒΙΕΝΝΗ,
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ

Υπεύθυνη: Γεωργακοπούλου Μαρία 

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ 

Κριτήρια Επιλογής του θέματος

 

1. Η Βιέννη θεωρείται μουσική πρωτεύουσα της Ευρώπης
2. Έντονο το ελληνικό στοιχείο στη Βιέννη. Μελέτη σχέσης ελληνισμού - Αυστρίας.
3. Μελέτη σε βάθος της Δυτικής Μουσικής και των συνθηκών κάτω από τις οποίες αναπτύχθηκε.
4. Εκτέλεση έργων Δυτικής Μουσικής με έμφαση σε Βιεννέζους συνθέτες από το σύνολο Μουσικής Δωματίου.
5. Σχέση θέματος με βασικά μαθήματα του σχολείου( Ιστορία της Μουσικής, Ιστορία Τέχνης, Αρμονία, Πιάνο), που συμβάλλουν στη γνωριμία με τη δυτική ευρωπαϊκή μουσική παράδοση. 

Σκοποί

1. Συνεργασία μαθητών διαφορετικού φύλου και ηλικίας.
2. Ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων μαθητών και καθηγητών.
3. Ανάπτυξη ομαδοσυνεργατικής συμπεριφοράς.
4. Ανάπτυξη του κλάδου της Δυτικής Μουσικής στο σχολείο μας και δημιουργία συνείδησης στους μαθητές ότι η «κλασσική» μουσική δεν είναι απρόσιτη και μόνο για λίγους.
5. Επαφή των μαθητών με το ελληνικό στοιχείο της Βιέννης.

Μέθοδοι

 

1. Διαθεματική προσέγγιση του θέματος (μέθοδος project).
2. Έρευνα και προετοιμασία των επί μέρους θεμάτων ανά ομάδες μαθητών.
3. Επίσκεψη στη Βιέννη.
4. Δημιουργία ντοκιμαντέρ με θέμα «Οι Έλληνες της Βιέννης».

 

 Φάσεις

 

1. Σχηματισμός ομάδων εργασίας.
2. Καθορισμός επί μέρους θεμάτων - Μοίρασμα θεμάτων ανά ομάδα.
3. Ταυτόχρονα καθορισμός κομματιών Δυτικής Μουσικής κι ενασχόληση με αυτά.
4. Παρουσίαση της δουλειάς κάθε ομάδας στις άλλες. Συζήτηση.
5. Εύρεση κοινών στοιχείων (τομών) στα θέματα.
6. Εύρεση πόρων για το ταξίδι στη Βιέννη.
7. Πραγματοποίηση επίσκεψης στη Βιέννη. Περιήγηση στα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.

 

• Επίσκεψη στα: Ανάκτορα, Βουλή, Δημαρχείο, Όπερα.
• Παρακολούθηση πρόβας της φιλαρμονικής ορχήστρας της Βιέννης στη Musikverein (Αίθουσα Φίλων της Μουσικής).
• Επίσκεψη στην Ελληνική Πρεσβεία, Άγιο Γεώργιο και Αγία Τριάδα (ελληνικές κοινότητες), επαφή με Έλληνες καλλιτέχνες που διαπρέπουν στη Βιέννη (Αλθαία Παπούλια).

1. Παρουσίαση υλικού με μορφή ντοκιμαντέρ.

Η ΒΙΕΝΝΗ, ΩΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

της Μαρίας- Αγλαΐας Γεωργακοπούλου, μουσικολόγου

 Η Βιέννη υπήρξε τόπος όπου έζησαν κι έδρασαν σπουδαίοι συνθέτες της μουσικής της Δυτικής Ευρώπης. Πολλά έργα του Μότσαρτ, του Μπετόβεν, του Σούμπερτ, των Στράους, του Σαίνμπεργκ κι άλλων συνθετών παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην αυστριακή πρωτεύουσα. Για να καταλάβουμε γιατί αυτό συνέβη στη Βιέννη κι όχι σε κάποια πόλη της Ευρώπης, πρέπει να ανατρέξουμε στην Ιστορία της Μουσικής και στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, που επικρατούσαν στην τότε Αυστροουγγαρία, οι οποίες ευνόησαν την άνθιση της μουσικής.

Από τον 15^ο αιώνα κι έπειτα, όταν δηλαδή η μουσική είχε βγεί για τα καλά από τα στενά όρια των μοναστηριών και των εκκλησιών και ασχολούνταν με αυτή όχι μόνο κληρικοί, αλλά και λαϊκοί, τα ανάκτορα και οι αυλές των ευγενών υπήρξαν χώροι ανάπτυξης της μουσικής δημιουργίας. Κάθε ευγενής, κάθε βασιλιάς ή ακόμη κάθε επίσκοπος είχε υπό την προστασία του και υπό τις εντολές του μια ομάδα μουσικών και κάποιον ή κάποιους συνθέτες, στους οποίους ανέθετε να γράφουν μουσική για σπουδαία γεγονότα κι εκδηλώσεις. Πολλοί σπουδαίοι συνθέτες, .όπως ο Χάυντν, ο Χαίντελ, ο Μότσαρτ κι ο Μπαχ, έγραφαν μουσική κατά παραγγελία, για να μπορούν με αυτό τον τρόπο να αποκτούν τα προς το ζην.

Η αυτοκρατορική αυλή της Βιέννης αναζητούσε συνεχώς διάσημους μουσικούς και συνθέτες, τόσο για να παρουσιάσουν τα ήδη υπάρχοντα έργα τους, όσο και για να συνθέσουν μουσική για αυτή, δίνοντας στον εκάστοτε αυτοκράτορα μεγαλύτερη λάμψη και προβολή.

Με αυτόν τον τρόπο, οι ευγενείς της Βιέννης, αλλά και ο απλός λαός είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το έργο σχεδόν όλων των σπουδαίων συνθετών. Με το πέρασμα των χρόνων, η Βιέννη διατήρησε κι ενίσχυσε το ρόλο της στη μουσική ζωή της Ευρώπης, γινόμενη πόλος έλξης πολλών σπουδαίων προσωπικοτήτων στο χώρο της μουσικής. Ακόμη και σήμερα αποτελεί πολύ μεγάλο άλμα στην καριέρα ενός μουσικού εκτελεστή ή συνθέτη το να γίνει αποδεκτός και να κατακτήσει το κοινό της Βιέννης, ένα κοινό πολύ καλλιεργημένο μουσικά. Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η μαρτυρία της Ελληνοκαναδής σοπράνο Αλθαίας Παπούλια, που ζει και τραγουδά στην όπερα της Βιέννης και σε συναυλίες, πως όταν δεν είναι απολύτως τέλεια η ερμηνεία της σε μια όπερα, αυτό φαίνεται στο χειροκρότημα του κοινού.

Για να κατανοήσουμε το επίπεδο της κουλτούρας των Βιεννέζων αρκεί να σκεφτούμε πως η αυστριακή πρωτεύουσα, με περίπου 2,000,000 πληθυσμό συντηρεί τρεις όπερες, με σχεδόν καθημερινές παραστάσεις, ενώ πραγματοποιούνται δεκάδες συναυλίες ανά εβδομάδα σε χώρους εκδηλώσεων.

Γνωρίζοντας όλα αυτά και θέλοντας να δώσει την αρμόζουσα προσοχή και να αναπτύξει τον τομέα της μελέτης και της ενασχόλησης των μαθητών με τη Δυτική Μουσική, το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου αποφάσισε κατά το σχολικό έτος 2004-05 να εντάξει στα πολιτιστικά- καλλιτεχνικά προγράμματά του ένα πρόγραμμα με θέμα: «Η Βιέννη ως μουσική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Πτυχές του Ελληνισμού και του ελληνικού πολιτισμού στη Βιέννη».

Σκοποί του προγράμματος ήταν η συνεργασία μαθητών διαφορετικού φύλου και ηλικίας και η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων μαθητών και καθηγητών, καθώς επίσης και η μεγαλύτερη γνωριμία κι εξοικείωση των μαθητών με τη μουσική της Δυτικής Ευρώπης και η δημιουργία συνείδησης ότι η «κλασσική» μουσική δεν είναι απρόσιτη και μόνο για λίγους. Τέλος, το πρόγραμμα αποσκοπούσε στην επαφή των μαθητών με το Ελληνικό στοιχείο της Βιέννης και τη γνωριμία με Έλληνες μουσικούς που διαπρέπουν στην αυστριακή πρωτεύουσα.

Μέρος του προγράμματος υπήρξε και η πραγματοποίηση εκπαιδευτικής επίσκεψης από τις 6/12 ως τις 12/12/2004. Μια ομάδα δεκατριών μαθητών και μαθητριών του σχολείου μετέβη στη Βιέννη, όπου είχε την δυνατότητα να επισκεφθεί τη συλλογή παλαιών μουσικών οργάνων, το «Σπίτι της Μουσικής», τη Musikverein, την Ελληνική Πρεσβεία, τα Ανάκτορα. Ακόμη παρακολούθησαν στην Όπερα της Βιέννης (Staatsoper) παράσταση του έργου του Giusseppe Verdi “Simon Boccanegra”.

Το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου μετέβη στη Βιέννη όντας καλεσμένο από τον Διαπολιτισμικό Σύλλογο «Μακεδονία», Ελλήνων ομογενών. Οι μαθητές συμμετείχαν σε εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογος με ένα αφιέρωμα στον Παύλο Μελά και με έργα Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Σκαλκώτα, Verdi.

Ας αφήσουμε όμως τα ίδια τα παιδιά να μιλήσουν για την εμπειρία τους…

  

Η επίσκεψή μας στη χριστουγεννιάτικη Βιέννη

Ηρώ Κολοβάκη, Β΄ Λυκείου

 

 Δευτέρα 06.12.’04

 Να ‘μαστε λοιπόν…! Μαζεμένοι όλοι 6 η ώρα το πρωί στο Σιντριβάνι με τις βαλίτσες μας, έτοιμοι για την εκδρομή που τόσο καιρό περιμέναμε… Ο Γρηγόρης, εγώ, η Μαρία, η Χριστίνα, η Ιωάννα, η Φιφί, ο Ανδρέας, ο Χρήστος, η Σίσσυ, η Ντίνα, η Δήμητρα, ο Σπύρος και η Μυρτώ μαζί με τους καθηγητές μας, την κ. Γεωργακοπούλου, την κ. Σβάρνα, τον κ. Κοτίνη και φυσικά η διευθύντριά μας, η κ. Μαμασούλα. Επίσης μας συνόδευαν ο εικονολήπτης μας, ο κ. Γιαννακόπουλος με τον γιο του, Κώστα. Οδηγοί μας ήταν ο κ. Λιαπίκος Ανδρέας και ο γιος του Θοδωρής. Μπήκαμε λοιπόν στο λεωφορείο και ύστερα από δύο περίπου ώρες ήμασταν στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Επιβιβαστήκαμε στο καράβι αφού μας μοίρασαν τα εισιτήριά μας, τα μαγικά αυτά χαρτάκια που θα μας οδηγούσαν στη Βενετία και αργότερα στον τελικό μας προορισμό, την Βιέννη… Τακτοποιηθήκαμε λοιπόν στις καμπίνες μας και αργότερα το απόγευμα μαζευτήκαμε στο εστιατόριο του πλοίου όπου και κάναμε μια πρόβα. Βέβαια δεν ήταν από τις καλύτερές μας, μιας και το καράβι, δυστυχώς, δεν είχε πιάνο. Μας είχε μείνει λίγος χρόνος μέχρι να πέσουμε για ύπνο, την πρώτη εκείνη βραδιά της εκδρομής μας, και έτσι τα περισσότερα κορίτσια ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και αφεθήκαμε για λίγο στον άνεμο και στον ήχο των κυμάτων. Περίπου μία ώρα αργότερα βρισκόμασταν όλοι στις τετράκλινες καμπίνες μας, όπου ξεκουραζόμασταν και ετοιμαζόμασταν για την συναρπαστική εβδομάδα που είχαμε μπροστά μας…

 

Τρίτη 07.12.’04

Σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς ώστε να μαζέψουμε τα πράγματά μας. Κατεβήκαμε στο εστιατόριο για πρωινό την ώρα περίπου που το καράβι έμπαινε στο λιμάνι της Βενετίας, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το θέαμα παράλληλα με το πρωϊνό μας. Φάγαμε γρήγορα και γεμάτοι από ανυπομονησία ανεβήκαμε όλοι στο κατάστρωμα, όπου βρήκαμε τους καθηγητές μας και τους υπόλοιπους να βγάζουν τις πρώτες φωτογραφίες της εκδρομής. Ήταν πραγματικά υπέροχο το θέαμα της πόλης αυτής σε συνδυασμό με τον ήλιο που μόλις ξεπρόβαλε. Κατεβήκαμε λοιπόν από το καράβι και βρεθήκαμε στην περιβόητη Βενετία. Ήταν μια πόλη που, εμένα προσωπικά, δεν με εντυπωσίασε από την ομορφιά και την λάμψη της, αλλά από την μουντή ατμόσφαιρα και την ψυχρότητα που ανέδιδε. Θέλοντας να επισκεφτούμε κάποια αξιοθέατα μεταφερθήκαμε με ένα καραβάκι στο κέντρο της Βενετίας, όπου βρίσκονται η γέφυρα των Στεναγμών και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Μάρκου. Περιττό να σημειώσω πως καθ’ όλη τη διάρκεια την εκδρομής, όλοι μας δεν σταματούσαμε να αποθανατίζουμε τις υπέροχες αυτές στιγμές και τα αξιοθέατα που ίσως οι περισσότεροι βλέπαμε για μοναδική φορά στην ζωή μας. Ήδη ήταν μεσημέρι και έτσι αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στο λεωφορείο απ’ όπου ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα της Αυστρίας, την Βιέννη. Η διαδρομή Βενετίας-Βιέννης ήταν εκπληκτική. Καταπράσινα λιβάδια, φαράγγια, τούνελ, κοπάδια ζώων, ποτάμια, χιονισμένα τοπία στα σύνορα Ιταλίας-Αυστρίας και φυσικά καλοφτιαγμένοι και ασφαλείς δρόμοι ήταν τα λίγα από αυτά που είδαμε στην 8ωρη περίπου διαδρομή. Κατά τις 8:00 το βράδυ αντικρίσαμε την Βιέννη. Αρχικά, φαινόταν σαν μια συνηθισμένη μεγαλούπολη. Σκέφτηκα: ΄΄Σιγά, έτσι είναι η Βιέννη;’’ Πολύ σύντομα όμως διέψευσα τον εαυτό μου. Η πόλη ήταν στολισμένη με χιλιάδες λαμπάκια λόγω των Χριστουγέννων που πλησίαζαν και μαζί με την εκπληκτική αρχιτεκτονική των αναπαλαιωμένων κτιρίων, την ύπαρξη πολλών δέντρων και φυτών και φυσικά των τόσων πολλών μνημείων έκαναν την Βιέννη να φαντάζει μαγική υπό το φως του φεγγαριού. Πήγαμε στο ξενοδοχείο και αφού ξεφορτώσαμε βαλίτσες και όργανα πήραμε τα κλειδιά των δωματίων μας, ανεβήκαμε, αφήσαμε τα πράγματά μας και σε πέντε λεπτά βρισκόμασταν κάτω στην ρεσεψιόν, όπως μας είχαν υποδείξει οι καθηγητές μας. Θα κάναμε έναν βραδινό περίπατο στην Βιέννη. Παρ’ όλη την κούραση και την ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί από το διήμερο ταξίδι, δεχτήκαμε με ενθουσιασμό την πρόταση – οι περισσότεροι τουλάχιστον! Ανεβήκαμε τον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης στον οποίο βρίσκονται όλα τα εμπορικά και φυσικά ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου. Ο περίπατός μας διήρκεσε περίπου 2 ώρες, αν και στο τέλος είχαμε απομείνει λιγοστοί, αφού οι υπόλοιποι είχαν επιστρέψει στο ξενοδοχείο. Είδαμε το δημαρχείο της πόλης, την όπερα, τις βιτρίνες και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, όπου πέσαμε κατάκοποι για ύπνο. Κοιμόμασταν πια στην Βιέννη…

 

Τετάρτη 08.12.’04

 Το πρωί άκουσα την Ιωάννα να μου φωνάζει:΄΄Άντε Ηρώ, σήκω, δεν θα προλάβουμε να ετοιμαστούμε.’’ Σηκώθηκα γρήγορα, πράγμα παράξενο για εμένα και αφού έκανα ένα ντους ντύθηκα και γρήγορα-γρήγορα κατεβήκαμε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, όπου βρήκαμε τους υπόλοιπους να έχουν ήδη αρχίσει το φαγητό τους. Αφού λοιπόν απολαύσαμε κάποιες ντόπιες αυστριακές λιχουδιές ξεκινήσαμε για την πρωινή πια περιήγηση στην μουσική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν η αντίδρασή όλων μας μόλις βγήκαμε από το ξενοδοχείο: το κρύο ήταν τσουχτερό και το συνειδητοποιήσαμε όλοι πολύ νωρίς, δυστυχώς. Πρώτα επισκεφτήκαμε το Σπίτι της Μουσικής (Hause den Musik) όπου ειλικρινά μείναμε όλοι άφωνοι. Ήταν μια από τις καλύτερες και σίγουρα από τις πιο εποικοδομητικές εμπειρίες που είχα και θα έχω ποτέ. Δεν μπορώ να περιγράψω τι ακριβώς είδαμε ή μάλλον ακούσαμε, αφού πρόκειται αποκλειστικά για ανάλυση και αναπαραγωγή του ήχου μέσα από διάφορα όργανα και μέσα.

Αμέσως μετά πήγαμε στο μαγαζί του Έλληνα γουνέμπορα κ. Ζήκου, ο οποίος μας υποδέχτηκε με την γνωστή φιλοξενία και απλότητα των Ελλήνων. Μας ξενάγησε στους χώρους του μαγαζιού, μας έδειξε τις γούνες, οι οποίες ήταν πραγματικά υπέροχες και μας μίλησε για τον τρόπο ζωής στο εξωτερικό, τι έχει κάνει τόσα χρόνια στην Βιέννη και μας πρότεινε κάτι· να γυρίσουμε ένα ολιγόλεπτο φιλμ, στο οποίο κάποια από τα κορίτσια θα διαφήμιζαν κατά κάποιο τρόπο τις γούνες του. Σε αυτό βέβαια θα συντελούσε και ο κ. Γιαννακόπουλος. Δεχτήκαμε αμέσως. Έτσι κανονίσαμε να συναντηθούμε αργότερα στο μαγαζί του, λίγο πριν πάμε στην όπερα, όπως ήταν προγραμματισμένο για εκείνο το βράδυ. Αφού τον χαιρετίσαμε προσωρινά και αφού χρησιμοποιήσαμε το μετρό πήγαμε στο Μουσείο Παλαιών Μουσικών Οργάνων, όπου και είδαμε εκατοντάδες όργανα περασμένων αιώνων, προγενέστερα των σημερινών δικών μας. Κυριαρχούσαν τα πιάνα, τα οποία βρίσκονταν σε μια πολύ μεγάλη ποικιλία σχεδίων και μεγεθών, αλλά και τα έγχορδα (βιολιά, βιόλες, τσέλα, κοντραμπάσα, άρπες, λύρες) καθώς και τα πνευστά (κλαρίνα, αυλοί, φλάουτα) κ.α. Εντυπωσιασμένοι απ’ όλα αυτά, σταματήσαμε κάπου για φαγητό και πήραμε τον γνωστό, πλέον, δρόμο για το ξενοδοχείο. Στην επιστροφή μάλιστα αυτή είδαμε και ένα άλλο μνημείο, το άγαλμα της Πανώλης το οποίο χτίστηκε για τις ψυχές αυτών που χάθηκαν από την φοβερή αυτή αρρώστια, στην περίοδο 1346-56, όπου η πανώλη αφάνισε πάνω από 25.000.000 ανθρώπους.

Ήρθε λοιπόν το βράδυ και μαζευτήκαμε και πάλι όλοι στο σαλόνι του ξενοδοχείου για να πάμε στην όπερα. Περπατήσαμε για άλλη μια φορά στον πεζόδρομο και αφού γυρίσαμε την διαφήμιση για τον κ. Ζήκο, περάσαμε από το Δημαρχείο και τελικά βρεθήκαμε έξω από το κτήριο της όπερας της Βιέννης. Μπήκαμε. Η κ. Γεωργακοπούλου μας μοίρασε τα εισιτήρια μας και σύντομα βρισκόμασταν στην ΄΄πλατεία΄΄ της αίθουσας έτοιμοι να παρακολουθήσουμε το έργο. Σε λίγο τα φώτα χαμήλωσαν, οι ψίθυροι σταμάτησα, η ορχήστρα άρχισε να παίζει και η αυλαία άνοιξε. Παρακολουθούσαμε όλοι εκστασιασμένοι χωρίς να υπολογίζουμε την κούραση μιας και ήμασταν όρθιοι. Στο τέλος του έργου και αφού καταχειροκροτήσαμε όλο το επιτελείο, βγήκαμε από το κτίριο και βγάλαμε λίγες ακόμη φωτογραφίες. Για φαγητό πήγαμε σε μια παραδοσιακή ταβέρνα λίγο παρακάτω από την όπερα. Καθώς πηγαίναμε εκεί, μάλιστα, τα παιδιά, χωρισμένα σε παρέες, τραγουδούσαμε και γελάγαμε. Ήμασταν πραγματικά μια δεμένη συντροφιά. Φτάσαμε λοιπόν στην ταβέρνα και αφού καθίσαμε περίπου 2 με 3 ώρες, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου, για άλλη μια φορά, κοιμηθήκαμε όλοι κατάκοποι.

 

Πέμπτη 09.12.’04

 Το πρόγραμμα εκείνη τη μέρα προέβλεπε επίσκεψη σε όλα τα ανάκτορα της Βιέννης. Αφού πήραμε το καθιερωμένο πρωινό ξεκινήσαμε για τα θερινά παλάτια. Το κρύο ήταν αρκετά δριμύ και παρ’ ότι ο αέρας που φυσούσε μας ξύπνησε όλους απότομα, δεν μας ενοχλούσε. Διψούσαμε όλοι για εμπειρίες. Μάλιστα είχαμε και ένα τραγούδι-σήμα κατατεθέν- της εκδρομής μας το οποίο είχαν «επινοήσει» τα αγόρια της παρέας, το περιβόητο «κοκοράκι», αλλά σε άλλη… εκδοχή! Αφού λοιπόν είδαμε και τα θερινά ανάκτορα μπήκαμε στο λεωφορείο και μεταφερθήκαμε στην άλλη άκρη της πόλης (μάλιστα περάσαμε και πάνω από τον Δούναβη) στο παλάτι της πριγκίπισσας Σίσσυ. Ήταν πράγματι φανταστικό. Είχε εκατοντάδες δωμάτια, υπνοδωμάτια, τραπεζαρίες, σαλόνια, γραφεία και μια τεράστια αίθουσα χορού! Αφού κάναμε και μια σύντομη βόλτα στην αυλή και στους κήπους του παλατιού –και μιας και κόντευε ήδη μεσημέρι- επιστρέψαμε. Ο κ. Κοτίνης μας είπε πως μπορούσαμε να φάμε κάπου μόνοι μας, έτσι εγώ με κάποια άλλα παιδιά, φάγαμε στην πιτσαρία που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Βέβαια επιστρέψαμε γρήγορα στα δωμάτιά μας για να ξεκουραστούμε μιας και το βράδυ θα κάναμε μια πρόβα στην τραπεζαρία, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου, αλλά θα δεχόμασταν και κάποιες πολύ σημαντικές επισκέψεις, η ελληνίδα σοπράνο Αλθαία Παπούλια και ο σύζυγός της Αλεξάντερ Στέινμπεργκερ (ένα από τα πρώτα βιολιά της φιλαρμονικής της Βιέννης) θα μας έκαναν την τιμή να έρθουν να μας συμβουλέψουν και να μας μιλήσουν. Έτσι αφού ξεκουραστήκαμε όλο το μεσημέρι στα δωμάτιά μας, κατεβήκαμε το απόγευμα στην τραπεζαρία όπου και αρχίσαμε την πρόβα μας. Μια ώρα αργότερα, περίπου, ήρθε ο Αλεξάντερ. Ήταν πολύ απλός και προσιτός, φιλικός με όλους μας και διατεθειμένος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μας. Μάλιστα συνόδευσε κάποια από τα παιδιά, -συγκεκριμένα την Φιφή, τον Ανδρέα και τον Χρήστο, - στο βιολί φυσικά, σε ένα από τα κομμάτια που θα παρουσιάζαμε στην εκδήλωσή μας. Λίγο αργότερα έφτασε και η Αλθαία, η οποία μας μίλησε (στα ελληνικά φυσικά) για την κατάσταση που επικρατεί γύρω από τη μουσική στην Βιέννη και γενικά στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα. Ακόμα, μας πληροφόρησε για τον τρόπο οργάνωσης, λειτουργίας και παιξίματος της φιλαρμονικής, μιας και ο σύζυγός της, ο Αλεξάντερ, ανήκει σε αυτήν. Ειλικρινά εκείνο το βράδυ πήγαμε όλοι για ύπνο, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, «προσγειωμένοι», αφού όλα όσα μας είπαν (για το ανώτατο μουσικό επίπεδο, δηλαδή του εξωτερικού) μας έβαλαν όλους, ακόμα και τους καθηγητές μας, σε πολλές σκέψεις. Ξαπλώσαμε λοιπόν περιμένοντας να ξημερώσει η μεγάλη μέρα, η μέρα όπου θα δίναμε την παράστασή μας…

 

Παρασκευή 10.12.’04

 

«Άντε ρε Ηρώ, σήκω!», ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσα εκείνο το πρωί από την Ιωάννα που για άλλη μια φορά προσπαθούσε να με ξυπνήσει. Γρήγορα-γρήγορα έκανα ένα μπάνιο και πήγαμε αμέσως για πρωινό. Στην τραπεζαρία βρήκαμε και του υπόλοιπους. Σύντομα τελειώσαμε το γεύμα μας και κατεβάσαμε όλοι τα πράγματά μας από τα δωμάτια αφού, την τελευταία εκείνη μέρα μας στη Βιέννη, θα αλλάζαμε ξενοδοχείο. Τα φορτώσαμε όλα στο λεωφορείο που μας περίμενε απ’ έξω και πήγαμε για τα καθιερωμένα ψώνια. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμασταν στο μετρό, όπου και είχαμε ορίσει ως τόπο συνάντησης. Μαζευτήκαμε όλοι λοιπόν και αφού βγάλαμε για άλλη μια φορά φωτογραφίες κατεβήκαμε στο μετρό και με τα εισιτήρια που προμηθευτήκαμε μπήκαμε σε ένα βαγόνι και μεταφερθήκαμε στην περιοχή που μας περίμενε το λεωφορείο. Επιβιβαστήκαμε και σύντομα βρισκόμασταν στο νέο, πολυτελές ξενοδοχείο μας. Ήταν ήδη περασμένες 1 το μεσημέρι. Δυστυχώς έπρεπε να είμαστε νωρίς στην αίθουσα που θα κάναμε την εκδήλωση και εφόσον έπρεπε να επισκεφτούμε νωρίτερα και τον έλληνα πρέσβη μας στη Βιέννη, η διευθύντρια μας είπε πως έπρεπε να είμαστε έτοιμοι, δηλ. με τα ρούχα της εκδήλωσης, παρτιτούρες και όργανα, στο σαλόνι του ξενοδοχείου στις 3. Έτσι, ώσπου να πάρουμε δωμάτια και να τακτοποιηθούμε το μόνο που προλάβαμε ήταν να ξαπλώσουμε μόνο, για περίπου ένα 20λεπτο. Ετοιμαστήκαμε λοιπόν για τη μεγάλη μας στιγμή και σύντομα είχαμε μαζευτεί και πάλι όλοι στην είσοδο του ξενοδοχείου.

Ξεκινήσαμε με τα πόδια για την ελληνική πρεσβεία και δυστυχώς το κρύο ήταν τσουχτερό. Παγωμένοι φτάσαμε στον προορισμό μας όπου μας υποδέχτηκε με πολύ χαρά ο πρέσβης. Αφού μας προσέφερε μελομακάρονα, κουραμπιέδες και αναψυκτικά, λόγω των ημερών, μας μίλησε λίγο για τη δουλειά του στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Αναμνηστικές φωτογραφίες, μαγνητοσκόπηση της συνάντησης, μια μίνι συνέντευξη του πρέσβη, προσφορά κάποιων αναμνηστικών δώρων από τη διευθύντρια εκ μέρους όλου του σχολείου, ήταν αυτά που σφράγισαν την επίσκεψη αυτή. Αποχαιρετήσαμε τον πρέσβη και αφού τον ευχαριστήσαμε που μας δέχτηκε, αποχωρίσαμε από την πρεσβεία. Λίγο παραπέρα μας περίμενε το λεωφορείο όπου θα μας οδηγούσε στον χώρο της εκδήλωσης. Φτάσαμε. Η μεγάλη στιγμή είχε έρθει. Αφού είδαμε για λίγο το χώρο, στηθήκαμε για μια τελευταία πρόβα, κανονίσαμε κάποιες λεπτομέρειες και περιμέναμε υπομονετικά στα παρασκήνια τη σειρά μας. Ο κόσμος άρχισε να έρχεται, - μάλιστα όλοι ήταν Έλληνες. Πριν από μας βέβαια θα εμφανιζόταν ο κιθαρίστας Γ. Πανέτσος με την τραγουδίστρια Λ. Αγαπίου. Και ενώ αυτοί βρίσκονταν στην σκηνή, η αδρεναλίνη μας είχε χτυπήσει κόκκινο καθώς συνειδητοποιούσαμε πως σε λίγο εκεί πάνω θα ήμασταν εμείς και θα καλούμασταν να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Θυμάμαι τον Χρήστο να πηγαινοέρχεται από την αγωνία του, την Μυρτώ να ανησυχεί πως δεν θα τα καταφέρει να παίζει το κομμάτι, εμένα να τρέμουν τα χέρια μου από φόβο, την Ιωάννα να στέκεται αμίλητη, την Μαρία με την Χριστίνα να χορεύουν προσπαθώντας να αποβάλλουν την φόρτιση και φυσικά το Γρηγόρη να μην αγχώνεται καθόλου!!! Ήταν ήρεμος και πανέτοιμος για την εκδήλωση. Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν στα παρασκήνια, ακούμε την κ. Γεωργακοπούλου να μας ειδοποιεί πως η ώρα είχε έρθει. Μουδιασμένοι ανεβήκαμε στη σκηνή. Το χειροκρότημα μας έδωσε θάρρος να συνεχίσουμε. Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης ήταν ένα αφιέρωμα στην Μακεδονία που αποτελούταν από απαγγελίες και τραγούδια. Το δεύτερο μέρος ήταν κάποια, κλασικά και έντεχνα, κομμάτια που είχαμε ετοιμάσει με το σύνολο. Η ώρα περνούσε και χωρίς να το καταλάβουμε η εκδήλωση και μαζί και η αγωνία μας, είχαν τελειώσει. Πανευτυχείς όλοι μαζί κάναμε μια βαθιά υπόκλιση (με το κοινό να μας αποθεώνει με τα χειροκροτήματά του) και κατεβήκαμε. Τότε έγινε χαμός. Φωνάζαμε από την χαρά μας, γελάγαμε, αγκαλιαζόμασταν και τραγουδάγαμε το γνωστό πλέον «κοκοράκι»! Οι καθηγητές μας ήρθαν και μας έδωσαν συγχαρητήρια, ενώ όλοι όσοι μας είχαν παρακολουθήσει μας έλεγαν συνέχεια πόσο τους είχαμε συγκινήσει. Ήταν μοναδική εμπειρία, μας έκανε να νοιώσουμε κι εμείς «κάποιοι»! Δυστυχώς όμως η εκδρομή μας είχε σχεδόν τελειώσει. Επιστρέψαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο όπου και θα περνάγαμε τις 3-4 επόμενες ώρες, αφού για να προλάβουμε το καράβι από Βενετία έπρεπε να φύγουμε από Βιέννη λίγο νωρίτερα από 4 το χάραμα. Έτσι μαζέψαμε τα πράγματά μας και πέσαμε για ύπνο τις ώρες αυτές που μας απέμεναν στην μαγική αυτή πόλη. Λίγες ώρες αργότερα σηκωθήκαμε και πάλι και αφού ντυθήκαμε, κατεβήκαμε με τις αποσκευές μας στο σαλόνι περιμένοντας και τους υπόλοιπους. Σύντομα ήμασταν όλοι εκεί και με βαριά καρδιά μπήκαμε στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε το «πικρό» ταξίδι του γυρισμού…

 

Σάββατο 11.12.’04

 

Ξύπνησα στο λεωφορείο. Κοίταξα έξω και είδα τα γνώριμα πλέον κατάλευκα τοπία συνειδητοποιώντας πως βρισκόμασταν στα σύνορα Ιταλίας-Αυστρίας. Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να ξυπνάνε και οι υπόλοιποι και να αναπολούμε τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε. Γενικά επικρατούσε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα στο λεωφορείο και θυμάμαι χαρακτηριστικά το Σπύρο να προσπαθεί να μας ανεβάσει με τα αστεία του. Λίγες ώρες αργότερα βρεθήκαμε και πάλι στο λιμάνι της Βενετίας, την οποία δεν είδαμε και πολύ αυτή τη φορά αφού επιβιβαστήκαμε κατευθείαν στο καράβι. Για άλλη μια φορά χωριστήκαμε σε 4κλινες καμπίνες και πληροφορηθήκαμε πως είχαμε την υπόλοιπη μέρα μας ελεύθερη να «περιηγηθούμε» στο καράβι μέχρι τις 9 το βράδυ βέβαια, γιατί εκείνη την ώρα δώσαμε ραντεβού στο σαλόνι του καραβιού, όπου θα συζητούσαμε όλοι μαζί την εμπειρία μας. Έτσι, αφού περάσαμε μια αρκετά διασκεδαστική μέρα ήρθε το βράδυ. Πήγαμε λοιπόν στο σαλόνι όπου και βρήκαμε τους καθηγητές μας να μας περιμένουν. Μείναμε εκεί περίπου μέχρι τη 1 το βράδυ. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες πρέπει να παραδεχτώ πως η κ. Μαμασούλα, η κ. Γεωργακοπούλου, η κ. Σβάρνα και ο κ. Κοτίνης πραγματικά μας συγκίνησαν. Αρχικά, μας μοίρασαν κάποια αναμνηστικά καρτ-ποστάλ πάνω στα οποία η κ. Γεωργακοπούλου και η κ. Σβάρνα είχαν γράψει η καθεμιά τους από μια σύντομη φράση σχετικά με το ταξίδι μας αυτό. Αργότερα ο κ. Κοτίνης μας έδωσε μια συμβουλή την οποία μπορεί, όπως ο ίδιος μας είπε, να «έκλεψε» από ένα βιβλίο, αλλά σίγουρα θα μας φανεί χρήσιμη. Οι στιγμές ήταν συγκινητικές. Η ώρα περνούσε και η κουβέντα φούντωνε ανάμεσά μας. Η κ. Μαμασούλα ανέθεσε στον καθένα μας να γράψει από κάτι σχετικά με την εκδρομή και μας έβγαλε φωτογραφίες τον καθένα ξεχωριστά, οι οποίες θα δημοσιευθούν μαζί με τα κείμενά μας. Η ώρα ήταν ήδη περασμένες 12 και αφού ευχηθήκαμε όλοι στον Σπύρο (ξημέρωνε του Αγίου Σπυρίδωνα) καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλον και πήγαμε για ύπνο.

 

Κυριακή 12.12.’04

 

Ξυπνήσαμε στην Ελλάδα. Κοίταξα το κινητό μου και είχε μπει πλέον στο ελληνικό δίκτυο. Σκέφτηκα: «πάει κι αυτό…». Η εκδρομή μας ήταν πλέον παρελθόν. Είχαμε περάσει την Κέρκυρα και σύντομα θα βρισκόμασταν στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Κέρκυρα, Ιόνιο, Ηγουμενίτσα, Ελλάδα… Πόσο μικρά και ρηχά μου φαίνονταν όλα αυτά! Πριν από λίγες μέρες βρισκόμασταν στην Αυστρία, στην Βιέννη και τώρα πάλι πίσω στην Ελλάδα. Κατεβήκαμε από το καράβι, φορτώσαμε τα πράγματά μας στο λεωφορείο, πήραμε τις θέσεις μας και ξεκινήσαμε για το Αγρίνιο. Μάλιστα, για το κλείσιμο της εκδρομής, η κ. διευθύντρια πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να λέει για καθένα από τα παιδιά ξεχωριστά, τι έκανε και τι προσέφερε σ’ αυτήν την εκδρομή και φυσικά κάποιες ευχές για το μέλλον και την σταδιοδρομία μας. Σύντομα μπαίναμε στο Αγρίνιο. Ξέραμε ότι σε λίγα λεπτά θα αντικρίζαμε τους γονείς μας, που θα μας περίμεναν με αγωνία μετά από μία βδομάδα απουσίας. Ξέραμε ότι την επόμενη μέρα στο σχολείο θα βλέπαμε και πάλι τους φίλους μας και όμως αυτό που πραγματικά θέλαμε ήταν να ξαναζήσουμε αυτή την εβδομάδ,α όπως ακριβώς την ζήσαμε. Μπήκαμε στο Αγρίνιο. Σε λίγα λεπτά η εκδρομή μας θα τελείωνε οριστικά. Τι μας απέμενε λοιπόν: Να τραγουδήσουμε για άλλη μια φορά το «κοκοράκι» φυσικά! Ευχαριστήσαμε τους οδηγούς και τον εικονολήπτη μας για όλα, αποχαιρετήσαμε προσωρινά ο ένας τον άλλον και αφού κατεβήκαμε από το λεωφορείο και πήραμε τα πράγματά μας πήρε ο καθένας το δρόμο για το σπίτι του… Το παραμύθι της μαγευτικής Βιέννης είχε πια τελειώσει…

 

Βενετία

Γρηγόρης Θεοδωρίδης, Β΄ Λυκείου

 Το ταξίδι μας στη Βιέννη ξεκίνησε με πρώτο σταθμό τη Βενετία. Κατεβαίνοντας από το καράβι πού είχαμε πάρει από την Ηγουμενίτσα, πήραμε ένα μικρότερο για να μας πάει στο κέντρο της Βενετίας. Στα πρόσωπα όλων μας διακρίνονταν ένα χαμόγελο, γιατί επιτέλους ξεκινούσε το ταξίδι που τόσο καιρό περιμέναμε και κάναμε τόσους κόπους όλοι μας για να πραγματοποιηθεί.

Σιγά-σιγά το καραβάκι που είχαμε πάρει άρχισε να μπαίνει κεντρικά της Βενετίας στο κανάλι Γκράντε που έχει μήκος 2 μίλια περίπου και εκεί βρίσκονται τα παλάτια που κατοικούσαν οι ευγενείς της εποχής των Δόγηδων και η γέφυρα Rialto (έργο του 15^ου αι.) που είναι και το πρώτο αξιοθέατο που είδαμε από κοντά.

Από την πρώτη στιγμή η Βενετία μας γοήτευσε όλους με την ομορφιά της.

Επίσης, μείναμε έκπληκτοι βλέποντας την καθημερινή ζωή των ανθρώπων να εξελίσσεται έχοντας ως μοναδικό μεταφορικό μέσο τις βάρκες. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μας να βλέπουμε τους ανθρώπους να πηγαίνουν στη δουλειά τους με γόνδολες και τα παιδιά στο σχολείο με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και τα ασθενοφόρα ή τα περιπολικά σε βάρκες, ήταν απίστευτο.

Η πόλη είναι κτισμένη σε 117 νησάκια που επικοινωνούν μεταξύ τους με 150 κανάλια και 400 γέφυρες. Στις μέρες μας γίνονται έρευνες του υπεδάφους της που βυθίζεται 1 πόντο κάθε χρόνο, ώστε να βρουν ένα σχέδιο για να σώσουν την πόλη από την οριστική εξαφάνιση.

Η επίσκεψή μας, αν και μικρή, ήταν πολύ όμορφη. Περπατήσαμε τα όμορφα παραδοσιακά σοκάκια της πόλης με τα λουλουδιασμένα μπαλκόνια, περάσαμε πάνω από τις μικρές γεφυρούλες που ενώνουν το ένα νησάκι με το άλλο και είδαμε τις πανέμορφες γόνδολες να περνάνε μέσα στα μικρά κανάλια. Όλη η ατμόσφαιρα αποπνέει ρομαντισμό καθώς έχει και μία δόση μελαγχολίας.

Στη συνέχεια πήγαμε στον ελληνικό ορθόδοξο ναό του Αγίου Γεωργίου και πιο μετά στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Η πλατεία του Αγίου Μάρκου είναι μία από τις πιο φημισμένες πλατείες στον κόσμο. Ολόγυρά της υπάρχουν στοές με καφετέριες, ζαχαροπλαστεία και διαφόρων άλλων ειδών καταστήματα. Περπατώντας στην πλατεία μας περικύκλωσε ένα πλήθος περιστεριών, που ήταν πολύ φιλικό μαζί μας. Ήταν πανέμορφα.

Η Βασιλική του Αγίου Μάρκου κτίστηκε το 1063. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του Ευαγγελιστή Μάρκου, έχει σχήμα σταυρού μ’ έναν κεντρικό θόλο και 4 στα πλάγια. Ο πλούσιος διάκοσμός της έδωσε το όνομα “Χρυσή Εκκλησία”.

Ένα άλλο από τα πιο γνωστά αξιοθέατα που είδαμε είναι η “γέφυρα των στεναγμών” που ενώνει το παλάτι με τις φυλακές και ονομάστηκε έτσι γιατί περνώντας την οι φυλακισμένοι δεν ξανάβλεπαν το φως της ελευθερίας.

Η Βενετία, επίσης, είναι και η πατρίδα του Vivaldi, ενός από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του Μπαρόκ. Αυτό σημαίνει ότι έχει μεγάλη ιστορία και στην κλασική μουσική.

Τέλος, για μας η Βενετία ήταν μια πολύ όμορφη και σημαντική εμπειρία γιατί εκτός από τα αξιοθέατα που είδαμε, είδαμε και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να ξαναπάμε, γιατί πραγματικά η Βενετία είναι μοναδική.

 

ΒΙΕΝΝΗ, η Αυστριακή πρωτεύουσα

Σαραντίδη Δήμητρα, Α΄ Λυκείου

Αριστοκρατικά μπαρόκ, μεγάλες λεωφόροι, πελώρια κτίρια μουσεία γεμάτα από θησαυρούς άσπρα άλογα να περπατούν αγέρωχα στους δρόμους και φυσικά η ξακουστή Συμφωνική Ορχήστρα αποδεικνύουν πως η Βιέννη ήταν, είναι και θα παραμείνει η «Μεγάλη Κύρια» της μουσικής και της τέχνης. Μορφωμένοι από κάθε γωνία της γης λατρεύουν τη Βιέννη, αλλά οι επαγγελματίες μουσικοί εκστασιάζονται. Είναι η πόλη του Γιόχαν Στράους, του Μπετόβεν, του Haydn και πολλών άλλων.

 

Η ιστορία της Βιέννης

Η Βιέννη ήταν αρχικά κέλτικος οικισμός, όμως τον 13^ο αιώνα περιήλθε την κυριαρχία των Αψβούργων, οι οποίοι βασίλεψαν για 3 αιώνες. Το 16^ο αιώνα, η πόλη απειλήθηκε από τις επιδρομές των τούρκων, οι οποίοι ερήμωσαν τα περίχωρα της. Μόλις το 1683 οι τούρκοι ηττήθηκαν οριστικά, η Βιέννη άρχισε να ανθίζει. Η κατάληψη όμως της Βιέννης το 1809 κλόνισε την δύναμη των Αψβούργων. Μετά τον 1^ο Παγκόσμιο πόλεμο, η Αυτοκρατορία των Αψβούργων κατέρρευσε και ο ρόλος της Βιέννηςως αυτοκρατορικής πρωτεύουσας έλαβε τέλος. Η Βιέννη προσαρτήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία το 1938 και στη συνέχεια, μετά την ήττα του Χίτλερ, βρέθηκε υπό τον έλεγχο των συμμάχων. Η Βιέννη απέκτησε ξανά την ανεξαρτησία της το1955.

 

Η Ελληνική Βιέννη

Η Ελληνική ζωή άκμαζε στη Βιέννη τα χρόνια της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Το άγαλμα της Αθηνάς έξω από το κοινοβούλιο και τα Ελληνόρυθμα κτίρια με τα περιστύλια είναι μερικά από τα ελληνικά αξιοθέατα της Βιέννης. Το1766 λειτούργησε στην οδό Griechengasse ο Άγιος Γεώργιος και η Αγια Τριάδα. Εδώ εκδόθηκε η Χάρτα και ο Θούριος του Ρήγα Βελεστινλή. Εδώ επίσης θανατώθηκε ο Έλληνας «διαφωτιστής».

 

Αξιοθέατα

Μεγαλόπρεπα ανάκτορα, επιβλητικά κτίρια, μνημεία και εκκλησίες προσδίδουν μια μοναδική ομορφιά στην Αυστριακή πρωτεύουσα. Κυριότερα αξιοθέατα είναι:

ØΤο Burgtheater -Εθνικό θέατρο- είναι η πιο επιφανής σκηνή του γερμανόφωνου κόσμου και χτίστηκε από τη Μαρία-Θηρεσία ενώ η Staatsoper - η κρατική όπερα - μια από τις τρεις καλύτερες στον κόσμο, φιλοξενεί παρά πολλά θεάματα όπως η πρωτοχρονιάτικη συναυλία και τον χορό της όπερας της Βιέννης ένα ακριβό και κοσμικό γεγονός .

ØΤο ανάκτορο Schonbrun η πρώην θερινή κατοικία των Αψβούργων που χαρακτηρίζεται ως «οι Βερσαλλίες της Βιέννης». Διαθέτει 1441 δωμάτια και αίθουσες που ξεχειλίζουν από πολυτέλεια. Οι κήποι που περιστοιχίζουν το κτίριο είναι γεμάτοι γλυπτά και σιντριβάνια.

ØΣτο κέντρο της πόλης είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου. Αποτελεί την ψυχή της Βιέννης αφού στις κρύπτες του φιλοξενεί τα λείψανα των Αψβούργων. Είναι το διασημότερο αξιοθέατο που στέκει επιβλητικά εδώ και 800 χρόνια.

 Μουσείο παλαιών μουσικών οργάνων

Ιωάννα Μπακογιάννη, Β΄ Λυκείου

 Σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας στην πορεία των αιώνων υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει σημαντική πρόοδος και εξέλιξη. Οι άνθρωποι δεν έπαψαν ποτέ να ζητούν το καλύτερο αλλά και όταν το βρίσκουν πάλι δεν σταματούν. Ποτέ δεν φανταζόμουν όμως ότι την ίδια πορεία εξέλιξης θα μπορούσε να δει κανείς σε ένα μουσείο μουσικών οργάνων. Μείναμε πραγματικά έκπληκτοι όταν περπατώντας στις αίθουσες του μουσείου είχαμε την ευκαιρία να διακρίνουμε ένα ένα τα πάρα πολλά και πολύ σημαντικά στάδια εξέλιξης των παλιότερων και γνωστών σε εμάς μουσικών οργάνων(πιάνο, βιολί). Πόση πράγματι μεγάλη διαφορά διέκρινε εύκολα κανείς ανάμεσα στο υπερσύγχρονο ηλεκτρονικό πιάνο και στο πρωταρχικό τσέμπαλο. Απορούσαμε πως μπορούσαν με τα πρώτα εκείνα απλοϊκά και δύσχρηστα κατά την γνώμη μας όργανα μεγάλοι μουσικοί να φτάσουν στο αποτέλεσμα που μέχρι σήμερα παραμένει αξεπέραστο. Ωστόσο όμως κάθε όργανο παλιότερο ή σύγχρονο, απλοϊκό πιο σύνθετο παρέμενε ένα έργο τέχνης που διατηρούσε έντονη την σφραγίδα της εποχής του και μας έδινε αρκετά στοιχεία γι’ αυτή.

 

Το Σπίτι της Μουσικής

Ιωάννα Μπακογιάννη, Β΄ Λυκείου

Η λέξη μουσείο στο μυαλό μου όπως και στο μυαλό των περισσοτέρων είναι συνδεδεμένη με χώρους φύλαξης και έκθεσης αξιόλογων ευρημάτων και σημαντικών έργων τέχνης παλιότερων εποχών. Όταν στη Βιέννη οι καθηγητές μας ανακοίνωσαν ότι θα επισκεφθούμε το μουσείο-σπίτι της μουσικής προετοιμάστηκα να δω μουσικά όργανα παλιότερων εποχών, προσωπογραφίες ονομαστών μουσικών και να ξεναγηθώ με τη βοήθεια σύγχρονων μέσων στην εξέλιξη της μουσικής. Μέσα όμως στο σπίτι της μουσικής έζησα κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Ήδη από την είσοδο, σε ένα εσωτερικό προαύλιο άρχισε ένα μαγικό ταξίδι στον κόσμο της μουσικής. Γύρω μου υπήρχαν κάθε λογής εκθέματα πάντα σχετικά με τη μουσική. Ανεβαίνοντας τις σκάλες είδαμε γυάλινα έργα τέχνης που από ό,τι μάθαμε προέρχονταν από την Ιταλία γνωστά ως «Dancing Vases» (βάζα που χορεύουν). Φτάνοντας στον 1º όροφο μπαίνουμε στο μουσείο της φιλαρμονικής ορχήστρας της Βιέννης. Ο δημιουργός της, ο συνθέτης Otto Nicolai, «μας καλοσωρίζει» στο χώρο αυτό. Στο εξαίσιο αυτό περιβάλλον παρακολουθούμε την ιστορία της φιλαρμονικής ορχήστρας της Βιέννης. Αρχικά βλέπουμε αυθεντικές παρτιτούρες των Brahmw, Bruckner, Verdi, Wagner και Strauss. Στο επόμενο δωμάτιο ένας αληθινός θησαυρός κομματιών που παίχτηκαν από τη φιλαρμονική ορχήστρα της Βιέννης υπό τη διεύθυνση των Wilhelm,Furtwangler,Herbert von Karajan και Leonard Bernstein ακούγονται και μας μαγεύουν. Το μουσείο της φιλαρμονικής ορχήστρας της Βιέννης τελειώνει με μια ατμόσφαιρα κινηματογραφική όπου ο επισκέπτης μπορεί να γευθεί για λίγο την καθημερινή ζωή των μουσικών μέσα από φωτογραφίες, συνεντεύξεις και αποσπάσματα συναυλιών.

Ουσιαστικά όμως το σπίτι της μουσικής ξεκινά από το δεύτερο όροφο. Μπαίνουμε έτσι σε ένα κόσμο γεμάτο μυστήριο και φαντασία, στον κόσμο των ήχων και της τέχνης των ήχων. Το πρώτο δωμάτιο είναι το «προγενέθλιο ακουστικό δωμάτιο». Όλοι μας έχουμε ακούσει και ξεχάσει πολλούς παράξενους ήχους. Αυτοί είναι οι ήχοι που ακούει το έμβρυο κατά την διάρκεια της κύησης. Στο δωμάτιο αυτό ακούμε λοιπόν… «ξανά και θυμόμαστε» τους «γνώριμους» αυτούς ήχους. Ήχοι λοιπόν μέσα από το ίδιο μας το σώμα. Το επόμενο δωμάτιο είναι το εργαστήριο των αισθήσεων. Στο δωμάτιο αυτό παίζουμε με την ένταση, τον τόνο, την «τρισδιάστατη» αίσθηση του ήχου δηλαδή τον ήχο που αντιλαμβανόμαστε ανάλογα με την ακουστική του χώρου. Επίσης μαθαίνουμε τον τρόπο με τον οποίο φθάνει ο ήχος στο αυτί μας. Ο επόμενος χώρος που ονομάζεται «φυλογέννεση» μας παραπέμπει στις απαρχές του ήχου δηλαδή στη θάλασσα, μια εμπειρία που μας δίνει πολλά στοιχεία για τη διαμόρφωση του ήχου και της αφής. Προχωρώντας βρίσκουμε το βασίλειο των μουσικών οργάνων. Άλλωστε τι θα ήταν το σπίτι της μουσικής χωρίς μουσικά όργανα. Εδώ είδαμε και μάθαμε όργανα που δεν είχαμε ξανασυναντήσει. Το επόμενο δωμάτιο ήταν πραγματικά μια «θάλασσα ήχων». Στο φανταστικό αυτό μέρος περιηγηθήκαμε στους ήχους που η ανθρώπινη φωνή παράγει, καθώς και στα μουσικά όργανα του σώματός μας. Έτσι φτάνουμε και στο τελευταίο δωμάτιο που είναι μια «γκαλερί ήχων» όπως το ονομάζουν. Στο δωμάτιο αυτό ακούσαμε όλους τους ήχους που συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή, και πειραματιστήκαμε με αυτούς μέσα από τα εξαίσια μέσα που μας παρείχε το συναρπαστικό αυτό μουσείο. Συνεχίζοντας φτάσαμε στον τρίτο όροφο που είναι ο ιστορικός χώρος. Στις αίθουσες του τρίτου ορόφου παρουσιάζεται η ιστορία των ιερών τεράτων της μουσικής, όπως του Χάυντν, του Μότσαρτ, του Μπετόβεν, του Σούπερτ, του Στράους και του Μάλερ. Είδαμε λοιπόν προσωπικά αντικείμενα των συνθετών καθώς και χειρόγραφες παρτιτούρες τους και ακούσαμε αποσπάσματα από γνωστές ή όχι- σίγουρα όμως πολύ όμορφες μςλωδίες τους. Η έξοδός μας από το μουσείο ήταν φανταστική. Στο πρώτο δωμάτιο μπορούσαμε μέσω λέϊζερ να διευθύνουμε την φιλαρμονική ορχήστρα της Βιέννης σε γνωστά κομάτια και φυσικά να δεχθούμε και την ανάλογη κριτική.

Στα επόμενα δωμάτια ξεχάσαμε το γνωστό «μην αγγίζετε» των παραδοσιακών μουσείων και παραδοθήκαμε σε ένα εκπληκτικό παιχνίδι για την ανακάλυψη του ήχου. Μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα να τραγουδήσουμε, να ηχογραφήσουμε, να οδηγήσουμε και ανάλογα με τις κινήσεις μας να παράγουμε και αντίστοιχους ήχους. Όργανα δηλαδή ευαίσθητα στις κινήσεις των χεριών και του σώματός μας, λειτουργούσαν ώστε κάθε μας κίνήση και επομένως κάθε μας συναίσθημα να γίνει μια σύνθεση.

Ούτε λίγο ούτε πολύ είχαμε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταρίψουμε τη ρήση των αρχαίων «Αι της μουσικής αρχαί άδηλαι εισίν» που σε περίοπτη θέση κοσμούσε τη σκάλα του πρώτου ορόφου.

  

Η Όπερα που παρακολουθήσαμε

  

ΣΙΜΟΝ ΜΠΟΚΚΑΝΕΓΚΡΑ

ΟΠΕΡΑ ΣΕ TPEΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΕΡΝΤΙ

ΑΡΧΙΚΟ ΛIΜΠΡΕΤΤO ΤΟΥ ΠΙΑΒΕ ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΟ

ΆΠΟ ΤΟΝ ΑΡΡΙΓΚΟ ΜΠΟΙΤΌ

Η πρώτη μορφή παρουσιάστηκε στη Βενετία το 1857. Η ανα­θεωρημένη μορφή παρουσιάστηκε στο Μιλάνο το 1880. Πρω­τοπαρουσιάστηκε στο Μετροπόλιταν το 1931 και ξανά το 1939.

ΠΡΟΣΩΠΑ

ΠΑΟΛΟ ΑΛΜΠΙΑΝΙ. ένας χρυσικός από τη Γένoυα -- Bαρύτονος

ΠΙETPO, ένας Γενουάτης αστός -- Μπάσος

ΣΙΜΟΝ ΜΠΟΚΚΑΝΕΓΚΡΑ, ένας κoυρσάpoς (μετέπειτα Δόγης της Γένουας) -- Βαρύτονος

ΤΖΑΚΟΠΟ ΦΙΕΣΚΟ. Γενουάτης άρχοντας -- Μπάσος

ΑΜΕΛΙΑ ΓΚΡΙΜΑΛΝΤΙ, κόρη του Mποκκανέγκρα -- Σοπράvo

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛΕ ΑΝΤΟΡΝΟ, ο αγαπημένος της -- Τενόρος

ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΛΙΑ -- Σοπράνο

ΕΝΑΣ ΛΟΧΑΓΟΣ ΤΗΣ ΦPOYPAΣ -- τενόρoς

ΤΟΠΟΣ - Γένουα ΕΠΟΧΗ - Δέκατος τέταρτος αιώνας

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η απoφασιστικότητα δυο αστών, του Πάολο Αλμπιάνι, του χρυσικού και του πιστού οπαδού του Πιέτρο, έχει χωρίσει τη Γένουα σε δυο φατρiες. Οι δυο συνωμότες είναι σωριασμένοι μπροστά στην κατοικία του μισητού αριστοκράτη Φιέσκο, στην κεντρική πλατεία. Ο Μποκκανέγκρα ένας νεαρός κουρσάρος κάνει την εμφάνισή του. Προς μεγάλη του έκπληξη οι συνωμότες του προσφέρουν την κορώνα του Δόγη. Ο Mποκκανέγκρα είναι ερωτευμένος με τη Μαρία Φιέσκο κι επειδή ο περήφανος πατέρας την κρατάει μακριά του, προσχωρεί στη .συνωμοσία. Οι πύλες του παλατιού του Φιέσκο ανοίγουν και ο Τζιάκοπο αναγγέλλει θρηνώντας πως η κόρη του Μαρία είναι νεκρή. Βλέπο­ντας τον Μποκκανέγκρα η λύπη του μετατρέπεται σε οργή, γιατί ο κουρσάρος είναι ο πατέρας του νόθου παιδιού της Μαρίας. Ο Σιμόν ικετεύει συγχώρεση. Ο Φιέσκο λέει " Όχι μέχρι να μου παραδώσεις την κόρη που η Μαρία σου έφερε!" Στη συνέχεια μπαίνει ο λαός επευφημώντας τον Μποκκανέγκρα ως Δόγη.

 ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ

Η σκηνή δείχνει τoυς κήπους των Γκριμάλντι. Έχουν περά­σει είκοσι πέντε χρόνια. Ο Μποκκανέγκρα είναι Δόγης και κάτω από την καθοδήγηση του Πάολο έχει μετατραπεί σε τύραννο. Στο μεταξύ ο Φιέσκο κρύβοντας την ταυτότητά του κάτω από το όνομα Αντρέας, έχει οργανώσει τους Γoυέλφους οι οποίοι συναντώνται μυστικά έξω από τη Γένουα. Ο Φιέσκο κατοικεί στο παλάτι των Γκριμάλντι που αγναντεύει τη θάλασσα. Μαζί του ζει και η Αμέλια μια ορφανή, την οποία έχει αναθρέψει σαν κληρονόμο του, χωρίς να ξέρει πως είναι παιδί της Μαρίας και τοο Μποκκανέγκρα. Η Aμέλια που έχει γίνει τώρα μια όμορφη νέα γυναίκα στέκεται τραγουδώντας όταν ο αγαπημένος της Γκαμπριέλε Αντόρνο κι ένας από τους συνωμότες του Φιέσκο εναντίον του Δόγη, εμφανίζονται. Εκείνη τη στιγμή κάνει και ο Δόγης την εμφάνισή του για να ζητήσει το χέρι της Αμέλια για τον παλιό του ευνοούμενο Πάολο. Αυτή εξομολογείται ότι δεν είναι κόρη του Γκριμάλvrι και από ένα μενταγιόν ανακαλύ­πτει ότι είναι η κόρη του Δόγη. Πέφτουν ο έvας στην αγκαλιά του άλλου. Η σκηνή αλλάζει σε αίθουσα συμβουλίων όπου ο Σιμόν λέει σroν Πάολο ότι η Αμέλια δεν είναι γι' αυτόν. Ο Πάολο, από εκδίκηση, βάζει τους μισθοφόρους του να την απα­γάγουν. Ξεσπάει εξέγερση με επικεφαλής τον Αντόρνο και έναν ηλικιωμένο ευγενή τον οποίο ο Δόγης δεν αναγνωρίζει. Ο Α­ντόρνο λέει στον Σιμόν ότι την Αμέλια την έχει απαγάγει κά­ποιος από την ισχυρή κλίκα του Δόγη, Φοβερίζει να βυθίσει το σπαθί του στο στήθος του Σιμόν. όταν παρουσιάζεται η Αμέλια και ικετεύει για τη ζωή του Αντόρνο. Ο Δόγης απαιτεί το όνομα του απαγωγέα. Aυτή του λέει ότι ο ένοχος βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο. Ο Πάολο αναγκάζεται να επαναλάβει, μετά από τον Σιμόν μια φοβερή κατάρα εναντίον του ενόχου. Άρρωστος από φόβο και φρίκη, αφού τελειώνει ορμάει έξω απ' το δωμάτιο.

 ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ

Ο Πάολο, ένας απόβλητος πια. που ζητάει εκδίκηση, ρίχνει δηλητήριο από ένα φιαλίδιο στο κύπελλο του Δόγη. Έχει επί­σης προσπαθήσει χωρίς επιτυχία να βάλει τον Φιέσκo να δολο­φονήσει τον Σιμόν. Στη συνέχεια φέρνει τον Γκαμπριέλε, τον οποίο έχει προετοιμάσει να σκοτώσει τον τύραννο, μέσα στα δωμάτια του Δόγη. Μπαίνει η Αμέλια και τους ικετεύει να λυ­πηθούν τη ζωή του πατέρα της. Τρομπέτες αναγγέλλουν ότι έρχεται ο Δόγης. Η Αμέλια κρύβει τον Αντόρvο μέσα σε μια κόχη του τοίχου. Ο Δόγης τη διώχνει απ' το δωμάτιο. Αποκα­μωμένος πίνει από το δηλητηριασμένο κύπελλο και πέφτει σε ύπνο. Ο Avτόρνo ξεπροβάλλει απ' την κόχη για να μαχαιρώσει τον Δόγη αλλά η Αμέλια. η οποία έχει ξαναμπεί, τον εμποδίζει. Ο Δόγης ξυπνάει και λέει του Αντόρνο να χτυπήσει ,αφού ήδη έχει λάβει αυτό που αγάπησε περισσότερο κι απ' τη ζωή, την κόρη του. Nτρoπιασμένoς ο Αντόρνο ενώνει το σπαθί του με του Δόγη, εναντίον των εχθρών του.

 TPITH ΠΡΑΞΗ

Η εξέγερση των Γoυέλφων έχει συντριβεί. Γενναιόδωρα ο Σιμόν, χαρίζει τη ζωή στους αρχηγούς τους, ακόμα και στον Φιέσκo. Η σκηνή διαδραματίζεται μέσα στο δoυκικό παλάτι. Ο άθλιος Πάολο πρόκειται να εκτελεστεί. Τη στιγμή που περνάει μπροστά από τον Φιέσκο, λέει: "Ο Μποκκανέγκρα θα με ακολουθήσει στο θάνατο. Τον έχω δηλητηριάσει." Μπαίνει ο Δό­γης με αβέβαια βήματα ψάχνοντας για το θρόvo του. Το παλάτι είναι σκοτεινιασμένο. «Μια ανάσα αέρα». αγκομαχάει ο Σιμόν. Ο Φιέσκο προχωρεί θριαμβευτικά. " Έφτασε η ώρα σου,Σιμόν», του φωνάζει. Ο Σιμόν, ξέροντας πως ο θάνατος είναι κοντά, καλεί την Αμέλια και τον Γκαμπριέλε, των οποίων ο γάμος μόλις έχει τελεστεί. Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή λέει στην πολυαγαπημένη του Αμέλια ότι ο Αντρέας. ο Γoυέλφoς, ε{ναι στην πραγματικότητα ο παππούς της. Η παλιά έχθρα τε­λειώνει. Ο ετοιμοθάνατος Σιμόν κληροδοτεί το δουκικό στέμμα του στον Γκαμπριέλε Αντόρνο.

 Η παραδοσιακή ταβέρνα «Griechenbeisl»,

(σημαίνει «ελληνικό πανδοχείο») και βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην ελληνική εκκλησία της Αγίας Τριάδας, όπου γευμάτιζαν ο Μπετόβεν κι ο Σούμπερτ & σύχναζε ο Ρήγας Φεραίος.

Ο Ελληνισμός της Βιέννης

Μαρία Μαμασούλα, φιλόλογος

Η αυστριακή κυβέρνηση χορηγώντας προνόμια και βραβεία στους καλύτερους εμπόρους προσέλκυε τους έλληνες εμπόρους, η παρουσία των οποίων στη Βιέννη μαρτυρείται από το 1600 περίπου, αλλά έγινε πιο συστηματική και δυναμική κατά το 18ο αιώνα. Αξιοσημείωτο είναι ότι στη Βιέννη σχηματίστηκαν δύο ελληνικές Κοινότητες: η πρώτη χρονικά -η Κοινότητα του Αγίου Γεωργίου- ήταν εκείνη που συσπείρωνε τους έλληνες οθωμανούς υπηκόους (τουρκομερίτες Έλληνες), ενώ στη δεύτερη -την Κοινότητα της Αγίας Τριάδας- ανήκαν οι Έλληνες ή Βλάχοι που είχαν λάβει την αυστριακή υπηκοότητα. Η διάκριση αυτή οφείλεται στο ότι πολλοί Έλληνες και Βλάχοι εγκατεστημένοι στη Βιέννη και συνάπτοντας επιγαμίες με Αυστριακές αλλά και για να μπορούν να ασκούν ευρύτερες εμπορικές δραστηριότητες έπαιρναν την αυστριακή υπηκοότητα, ενώ άλλοι παρέμεναν οθωμανοί υπήκοοι απολαμβάνοντας φορολογικών ελαφρύνσεων αλλά όντας υποχρεωμένοι να εμπορεύονται μόνο με ανατολικά προϊόντα και μόνο χονδρικά.

Οργάνωση των κοινοτήτων

Οι βασικές αρχές για την οργάνωση των δύο Κοινοτήτων της Βιέννης, όπως ορίζονταν από τα αυτοκρατορικά προνόμια, συνίσταντο στην υπαγωγή των Κοινοτήτων στην αυστριακή κυβέρνηση και στο δικαίωμα αυτονομίας και αυτοδιαχείρισης στις εσωτερικές τους υποθέσεις και στην άσκηση της θρησκευτικής τους λατρείας. Τα αυτοκρατορικά προνόμια δεν αναγνώριζαν, όμως, στις Κοινότητες το δικαίωμα απονομής δικαιοσύνης στα μέλη τους. Οι δύο Κοινότητες της Βιέννης ήταν ανεξάρτητες μεταξύ τους. Η γενική συνέλευση των μελών αποτελούσε το εκλογικό σώμα κάθε Κοινότητας, που συνεδρίαζε κάθε χρόνο και εξέλεγε τα διοικητικά όργανα της Κοινότητας. Η Κοινότητα ως σώμα ήταν η ανώτερη αρχή, ενώ το βασικό διοικητικό όργανό της ήταν μία αντιπροσωπευτική βουλή, αρχικά 18μελής και αργότερα (από το 1777) 12μελής, η οποία εκλεγόταν από τη συνέλευση των μελών με ενιαύσια θητεία και διοικητικές αρμοδιότητες. Η βουλή αυτή αποτελούσε την αντιπροσωπευτική αρχή της κάθε Κοινότητας, ήταν υπεύθυνη για κάθε υπόθεση που την απασχολούσε και ταυτόχρονα ήταν και το νομικό πρόσωπο των Κοινοτήτων απέναντι στις αυστριακές αρχές. Ωστόσο, οι Κοινότητες της Βιέννης δεν είχαν δικαστική δικαιοδοσία επί των μελών τους, παρά μόνο το δικαίωμα της διαιτητικής μεσολάβησης για την άρση μικροδιαφορών.

Η ίδρυση ναού στις ελληνικές κοινότητες της Βιέννης

Βασική μέριμνα των ορθόδοξων οθωμανών υπηκόων της Βιέννης, μόλις ισχυροποιήθηκαν οικονομικά στην πρωτεύουσα της αψβουργικής μοναρχίας, ήταν η ίδρυση ορθόδοξου ναού. Οι πρώτοι που απέκτησαν το δικαίωμα ανέγερσης ναού ήταν οι έλληνες οθωμανοί υπήκοοι, οι οποίοι κατόπιν της ευνοϊκής παρέμβασης του πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας προς τον αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ' πέτυχαν στα 1723 τη χορήγηση μέσω αυτοκρατορικού εγγράφου του δικαιώματος ίδρυσης ορθόδοξου ναού στο όνομα του Αγίου Γεωργίου. Ο ναός αυτός φιλοξενήθηκε αρχικά στην κατοικία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου του εξ Απορρήτων και η πρώτη ορθόδοξη λειτουργία τελέστηκε σε αυτόν το 1726. Από το ναό της ονομάστηκε η Κοινότητα των τουρκομεριτών Ελλήνων Κοινότητα του Αγίου Γεωργίου.

Η ίδρυση, όμως, ορθόδοξου ναού για τους Έλληνες προκάλεσε την οργή του σέρβου μητροπολίτη Κάρλοβιτς, ο οποίος διεκδικούσε για τον εαυτό του τη θρησκευτική και διοικητική εποπτεία του ναού. Από το 1723 ως το 1776 οι σέρβοι μητροπολίτες, κατόπιν και των προνομίων που τους παραχώρησε στα 1690 ο Λεοπόλδος Α', διεκδικούσαν την κυριότητα του ελληνικού ναού του Αγίου Γεωργίου και στα 1761 πέτυχαν την έκδοση εγγράφου από τη Μαρία-Θηρεσία, το οποίο υπήγε το ναό και την περιουσία του στο σέρβο μητροπολίτη Κάρλοβιτς. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν να κλείσουν οι Έλληνες της Κοινότητας του Αγίου Γεωργίου το ναό από το 1761 ως το 1776. Το θέμα διευθετήθηκε οριστικά με την παραχώρηση στις 2 Μαρτίου 1776 υψηλού αυτοκρατορικού προνομίου από τη Μαρία-Θηρεσία, το οποίο επιδίκαζε την κυριότητα του ναού στην ελληνική Κοινότητα και διέταζε το σέρβο μητροπολίτη να επιστρέψει στο ναό ό,τι του ανήκε και είχαν αφαιρέσει οι προηγούμενοι μητροπολίτες. Το προνόμιο αυτό επικυρώθηκε και από τους διαδόχους της Μαρίας-Θηρεσίας, ενώ η Κοινότητα του Αγίου Γεωργίου απέκτησε λίγο αργότερα ιδιόκτητο ναό, του οποίου η ανέγερση άρχισε στα 1803 και αποπερατώθηκε στα 1806.

Προνόμιο για την ίδρυση ναού χορηγήθηκε από τον Ιωσήφ Β' στα 1787 και στους έλληνες και βλάχους αυστριακούς υπηκόους, οι οποίοι μετά την απόρριψη της πρότασής τους προς τους έλληνες οθωμανούς υπηκόους για ίδρυση κοινού και για τις δύο Κοινότητες ναού, προχώρησαν στην ανέγερση δικού τους ναού, της Αγίας Τριάδας, με δαπάνες του μεγαλέμπορου Σίνα στην περιοχή Fleischmarkt της Βιέννης. Στο ναό αυτό είχαν δικαίωμα να εκκλησιάζονται και οι ορθόδοξοι Σέρβοι καλώντας για την τέλεση της λειτουργίας και της εξομολόγησης δικό τους ιερέα. Κατ' αναλογία προς τους τουρκομερίτες Έλληνες και η Κοινότητα των ελλήνων αυστριακής υπηκοότητας ονομάστηκε από το ναό της Κοινότητα της Αγίας Τριάδας Ανάμεσα στους εφημέριους που υπηρέτησαν στο ναό του Αγίου Γεωργίου ήταν και ο Νεόφυτος Δούκας, ο 'Ανθιμος Γαζής και ο Θεόκλητος Φαρμακίδης.

 

Ρήγας Φεραίος

Ο Ρήγας Φεραίος υπήρξε από τους μεγαλύτερους δάσκαλους και εθνομάρτυρες του Γένους.

Η ζωή του

Γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο. Από την ιδιαίτερη αυτή πατρίδα του εξάλλου απέκτησε και το όνομα Βελεστινλής, ενώ το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνιος Κυριαζής ή Κυρίτζης. Το επώνυμο Φεραίος προφανώς αποτελεί δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων και οφείλεται στο αρχαίο όνομα της γενέτειράς του "Φέραι". Τα πρώτα του γράμματα τα διδάχτηκε στη Ζαγορά του Πηλίου. Κατόπιν κατέφυγε στον Όλυμπο, για να μείνει για λίγο καιρό κοντά στο συγγενή του αρματολό Ζήρα, προκειμένου να αποφύγει την καταδίωξη της τουρκικής εξουσίας. Από εκεί έφυγε για να πάει στο Άγιο Όρος και σε ηλικία 20 χρονών στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί γνωρίστηκε με επιφανείς Φαναριώτες και γρήγορα έγινε γραμματικός καταστιχάριος του Αλέξανδρου Υψηλάντη και αργότερα γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας, Μαυρογένη. Αργότερα, διορίστηκε στην υπηρεσία του ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας βαρόνου Λάγκεφελντ, ο οποίος είχε ελληνική καταγωγή, και τον συνόδεψε στη Βιέννη. Στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον της αυστριακής πρωτεύουσας, ο Ρήγας, με τον ενθουσιώδη πατριωτισμό και τους υψηλούς οραματισμούς, νόμισε ότι βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες για την ευόδωση των εθνικών του σχεδίων. Την ίδια περίοδο, το 1790, εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, που είναι μια μετάφραση σειράς γαλλικών ερωτικών διηγημάτων. Η έκδοση του βιβλίου του αυτού αποτελούσε το εισιτήριο στο χώρο των γραμμάτων, στον οποίο και παρέμεινε μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής του, επαναπροσδιορίζοντας ωστόσο στόχους και επιδιώκοντας τη μόρφωση και την αφύπνιση του σκλαβωμένου λαού του.
Το 1791 πήγε στο Βουκουρέστι, εμποτισμένος και επηρεασμένος από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και με χαλυβδωμένη την απόφαση να πρωτοστατήσει στην απελευθέρωση της πατρίδας του, καθώς και των Βαλκανικών χωρών. Της ελπίδες του Ρήγα αναπτέρωσε η εμφάνιση του Ναπολέοντα. Πίστεψε στην προσωπικότητα του και ήλθε σε μυστικές συνεννοήσεις μαζί του, καθώς επίσης και με επίσημους γαλλικούς κύκλους. Ταυτόχρονα, άρχισε να γράφει και να κυκλοφορεί μυστικά προκηρύξεις, χάρτες, εικόνες, πατριωτικά θούρια και πολλά άλλα φυλλάδια που σκοπό είχαν την αφύπνιση του υπόδουλου Γένους. Κέντρο δράσης του εξακολουθούσε να είναι η Βιέννη, όπου ανθούσε η ελληνική παροικία στο εμπόριο και τα γράμματα και στην οποία ήταν συγκεντρωμένοι οι μεγαλύτεροι γραμματικοί και λόγιοι της εποχής του. Εκεί στρατολόγησε συνεργάτες, ενώ παράλληλα συντηρούσε πράκτορες και σε άλλες πόλεις της Δύσης και της Ανατολής. Προς το τέλος του 1797 αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να συνεχίσει το επαναστατικό του έργο από εκεί, πλαισιωμένος αυτή τη φορά από μια σειρά από συνεργάτες. Στο ταξίδι της επιστροφής είχε μαζί του κιβώτια γεμάτα επαναστατικές προκηρύξεις. Η αυστριακή όμως αστυνομία ανακάλυψε το έντυπο υλικό και συνέλαβε τον ίδιο και τους συνεργάτες του στην Τεργέστη. Σιδηροδέσμιος οδηγήθηκε στη Βιέννη και ύστερα από διάβημα της Υψηλής Πύλης παραδόθηκε στον πασά του Βελιγραδίου, ο οποίος και τον στραγγάλισε με κάθε μυστικότητα, κατά ρητή διαταγή της κυβερνήσεώς του.

Το έργο του

Το έργο του, παρά το σύντομο της ζωής του, υπήρξε πραγματικά τεράστιο τόσο σε έκταση, όσο και σε περιεκτικότητα. Το 1790 στη Βιέννη εξέδωσε δύο βιβλία, το "Σχολείο των ντελικάτων εραστών" και το "Φυσικής απάνθισμα". Το 1797, πάλι στη Βιέννη, εξέδωσε τον "Ηθικό τρίποδα" και τον "Νέο Ανάχαρση. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε στη Βιέννη επίσης τους "Ύμνους" του, καθώς και την περίφημη "Χάρτα" του. Ένα χρόνο πριν είχε εκτυπώσει κρυφά στη Λειψία της Γερμανίας τη "Δημοκρατική προκήρυξη". Το σημαντικότερο από τα έργα του αποτελεί η "Νέα πολιτική διοίκησης των κατοίκων της Ρούμελης, της Μ. Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδονίας". Σ' αυτό το έργο του είχε συμπεριλάβει και τον περίφημο "Θούριό" του, ο οποίος τόσο ενθουσιασμό προκαλούσε "εις πάσαν ελληνικήν καρδίαν", ώστε το άκουσμά του μετέβαλλε τους "απλοϊκούς υπηρέτας εις υπερανθρώπους"
Η λογοτεχνική προσφορά του Ρήγα δε δύναται βέβαια να διεκδικήσει υψηλή ποιητική θέση. Ωστόσο είναι κάτι μνημειώδες και μεγάλο. Ο Παλαμάς γράφει σχετικά: "Ο άνθρωπος αυτός δεν γράφει στίχους, σαλπίζει στίχους", "…το κήρυγμα του Ρήγα μεταβάλλεται εις άσμα. Και μόνη της ειλικρινείας του η ζέσις και της θελήσεώς του η ορμή το εξαίρουν εις ποίημα". Αυτός ακριβώς ήταν ο εθνομάρτυρας Ρήγας, ο άνθρωπος που κατάφερε να μιλήσει στις ψυχές ολόκληρου του σκλαβωμένου έθνους.

Νικόλαος Δούμπας – Musikverein - Γιόχαν Στράους

Ο Στέργιος Δούμπας ήλθε από τη Βλάστη της Κοζάνης στη Βιέννη και ασχολήθηκε με το εμπόριο βαμβακιού. Δημιούργησε κλωστοϋφαντουργεία και εμπορικές επιχειρήσεις στη Βιέννη. Ο γιος του Νικόλαος γεννήθηκε το 1830 και υπήρξε σημαίνον πολιτικό στέλεχος των φιλελεύθερων δυνάμεων της αυτοκρατορικής Βιέννης στην 'Aνω και Κάτω Βουλή. Έγινε, όμως, γνωστότερος ως Μαικήνας, φιλόμουσος και φιλότεχνος μεγάλης ολκής και κάτοχος της σπουδαιότερης συλλογής αυτόγραφων του Σούμπερτ! Έτσι, το όνομά του συνδέεται κατ' αρχήν άμεσα με την προστασία, τη διάσωση και την προβολή του έργου του Σούμπερτ. Στην έκδοση του Δήμου της Βιέννης με τίτλο "Νικόλαος Δούμπας, πορτρέτο ενός Μαικήνα" (Nicolaus Dumba, Porträt eines Mäzens, 1997) υπάρχει λεπτομερής αναφορά στα συλλεκτικά του έργα. Στο τιμητικό αυτό λεύκωμα υπάρχει στο εξώφυλλο η προσωπογραφία του Ν. Δούμπα, και αυτή του Σούμπερτ, στο οπισθόφυλλο. Το λεύκωμα φέρει την εξής αφιέρωση: "Αφιερώνεται φέτος από το Δήμο της Βιέννης, με ευγνωμοσύνη και τιμής ένεκεν, στον επιφανή αυτόν Έλληνα".

Τις Συμφωνίες του Σούμπερτ τις χάρισε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Βιέννης (Stadt-und Landesbibliothek) όσο ήταν εν ζωή, ενώ τα υπόλοιπα έργα του συνθέτη τα προσέφερε μετά το θάνατό του. Ο σημερινός διευθυντής της βιβλιοθήκης, Herwig Würtz, επισημαίνει πως "χωρίς τον Δούμπα, ο Σούμπερτ θα μας ήταν σχεδόν άγνωστος. Τα λίγα διασκορπισμένα έργα που θα υπήρχαν, θα ήταν χωρίς νόημα, εάν δεν σωζόταν η συλλογή Δούμπα, η μεγαλύτερη σε παγκόσμιο επίπεδο".

Στενός συνεργάτης στο έργο του αυτοκράτορα για την ανακαίνιση της πόλης υπήρξε ο Νικόλαος Δούμπας, ως μέλος της επιτροπής του προγράμματος επέκτασης της πόλης.

Δίχως το δυναμισμό και τις συμβουλές του, ίσως σήμερα να μη θαυμάζαμε το μέγαρο μουσικής της πόλης, που είναι γνωστό με το όνομα Musikverein, το οποίο άνοιξε επισήμως τις πύλες του στις 5.1.1870 (τα ανεπίσημα εγκαίνια του κτηρίου έγιναν τρεις μήνες νωρίτερα, στις 4.10.1869). Επρόκειτο για ένα από τα πιο αγαπημένα του έργα, για το οποίο ο διαπρεπής Έλληνας υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της ίδρυσής του, μαζί με τον Σίμωνα Σίνα, όντας αντιπρόεδρος και διευθυντής της Εταιρείας Φίλων της Μουσικής (Gesellschaft der Musikfreunde) από το 1866, χρονιά κατά την οποία συστήθηκε τετραμελής επιτροπή για την ανοικοδόμηση του Musikverein, όπου ο Δούμπας συμμετείχε ως μέλος. Για το λόγο αυτό, η Οδός Καλλιτεχνών, αυτή που περνά μπροστά από το Musikverein, πέντε ημέρες μετά το θάνατό του, μετονομάστηκε από το Δήμο της Βιέννης σε Dumba-Strasse, με απόφαση που ανέφερε "...σε εκτίμηση των μεγάλων προσφορών του εκλιπόντος". Επρόκειτο για τη δόξα της Ελλάδας στην καρδιά της Βιέννης!

Ο Δούμπας πρωτοστάτησε, ακόμη, στην ανέγερση ανδριάντων μεγάλων προσωπικοτήτων, πλην της μουσικής, όπως αυτόν του πασίγνωστου Στρατηγού Ραντέτσκι. Επίσης, με δική του πρωτοβουλία και χρηματική αρωγή, κατασκευάστηκαν το κτήριο της Αυστριακής Βουλής με την ελληνική αρχιτεκτονική, τον ελληνικό γλυπτικό διάκοσμο και την Παλλάδα Αθηνά, του Πανεπιστημίου (1883), του Δημαρχείου (Rathaus), της Ακαδημίας Εικαστικών Τεχνών, στην οποία κληροδότησε ένα πολύ μεγάλο ποσό (20.000 φιορίνια) για το "Βραβείο Δούμπα" που θα δινόταν κάθε χρόνο σε σπουδαστές της. Ήταν, ακόμη, ο μέγας χορηγός της κατασκευής της νεογοτθικής εκκλησίας του Τάματος (Votivkirche). Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης του ναού του Αγ. Στεφάνου, ο αρχιτέκτονας του έργου ζήτησε την οικονομική συνδρομή του Δούμπα, ο οποίος προσέφερε τα βιτρό που αναπαριστούν το βίο της Παναγίας και σώζονται ως σήμερα.

Στη δημιουργία των περισσότερων κτιρίων (Musikverein, Βουλή, Staatsoper κτλ.) συνεργάστηκε με τον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν, λάτρη του αρχαιοελληνικού πνεύματος και πολιτισμού. Παρεμπιπτόντως αναφέρεται ότι ο Theophil von Hansen ήταν ένας καλλιτέχνης που είχε εργαστεί νωρίτερα στην Αθήνα (1839-1843) διδάσκοντας στην τότε Σχολή Καλών Τεχνών και σχεδιάζοντας κτήρια όπως η Ακαδημία Αθηνών, που μοιάζει με την αυστριακή βουλή (είναι όμως κομψότερη), το Ζάππειο (1888), το αστεροσκοπείο, τη Βαλλιάνειο (Εθνική) Βιβλιοθήκη. Ο Χάνσεν σχεδίαζε στο ρυθμό της "Ελληνικής Αναγέννησης", όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε. Το καταμαρτυρούν οι 32 Καρυάτιδες του

Musikverein και οι Ιωνικού ρυθμού κίονες της διπλανής αίθουσας Brahms-Saal.

Ο Γιόχαν Στράους Β' εκτιμούσε ιδιαιτέρως τον Νικόλαο Δούμπα, ώστε του είχε αφιερώσει το 1870 το βαλς Neu Wien op.342 (Νέα Βιέννη), ενώ νωρίτερα, το 1858, είχε γράψει τη Hellenen Polka op.203, την Πόλκα των Ελλήνων. Το 1894 μαζί με τον κόμη Βίλσεκ συγκάλεσαν πολλές προσωπικότητες και σχημάτισαν επιτροπή, με Μέλαθρον Δούμπα

σκοπό να τιμήσουν τα 50 χρόνια του Στράους ως συνθέτη και αρχιμουσικού. Ο Δούμπας, επισκέφτηκε τον τιμώμενο συνθέτη στο σπίτι του, ως μέλος της επιτροπής εορτασμού. Τον συνόδευαν ο κόμης Βίλσεκ και ο διευθυντής του Θεάτρου της Αυλής, όπου του πρόσφεραν ένα χρυσό αναμνηστικό μετάλλιο. Του ανακοίνωσαν, επίσης, την ανακήρυξή του ως επίτιμου μέλους της Εταιρείας των Φίλων της Μουσικής. Ο συνθέτης, γνωρίζοντας ότι οι γιορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του ξεκίνησαν από την πρωτοβουλία του Δούμπα, του έστειλε μία επιστολή στην οποία ανέφερε χαρακτηριστικά: "Τις θερμότερες και εκ βαθέων ευχαριστίες μου σε σας και τη γλυκιά ανάμνηση που μου δώσατε, με την ευκαιρία του Ιωβηλαίου μου". Υπογραφή: Γιόχαν Στράους.

Ο Δούμπας υπήρξε, επίσης, επιστήθιος φίλος και συνεργάτης του Γιοχάνες Μπραμς. Μέχρι σήμερα σώζονται πολλές επιστολές του συνθέτη. Το 1897 ο Μπραμς πέθανε και η ιδέα ανέγερσης του ανδριάντα του Μπραμς ξεκίνησε από τον Δούμπα, ο οποίος επέλεξε τον τόπο (δημοτικό πάρκο) και συνέβαλε οικονομικά. Μια εξέχουσα μουσική προσωπικότητα, που επισκεπτόταν την κατοικία του Δούμπα, ήταν ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο οποίος είχε γράψει μερικές από τις συνθέσεις του στην εξοχική κατοικία του φίλου του. Ειδικά το 1861, όταν στη Βιέννη προετοιμαζόταν η πρεμιέρα της όπερας Τριστάνος και Ιζόλδη, ο Βάγκνερ ήταν φιλοξενούμενος του Δούμπα και εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι όλοι οι πρωταγωνιστές της όπεράς του είχαν φιλικές σχέσεις με τον Νικόλαο.

Όσο για τους Έλληνες που κατοικούσαν ή επισκέπτονταν τη Βιέννη, έβρισκαν στο πρόσωπο του Δούμπα τον άνθρωπο που βοηθούσε με όλα τα μέσα που διέθετε τους συμπατριώτες του. Η προσφορά του Δούμπα στην πατρίδα δεν περιορίστηκε μόνον σ΄ αυτές τις δραστηριότητες. Λίγο πριν από το θάνατό του το 1900, κληροδότησε 30.000 φράγκα, ποσό τεράστιο για την εποχή, στο Νοσοκομείο Σερρών και πολλά φιορίνια στο δημοτικό σχολείο της Βλάστης, της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Διακεκριμένοι Έλληνες Μουσικοί & έμποροι στη Βιέννη

Γρηγόρης Θεοδωρίδης, Β΄ Λυκείου

Γιώργος Πανέτσος

 

Την τελευταία μέρα της παραμονής μας στη Βιέννη, που ήταν και η μέρα της παράστασής μας στο Κονσερβατόριο, είχαμε την τιμή να ακούσουμε ζωντανά έναν εξαίρετο μουσικό και συγκεκριμένα κιθαρίστα το Γιώργο Πανέτσο.

Ο Γιώργος Πανέτσος εμφανίστηκε πριν τη δική μας παράσταση και συνόδευσε την κυρία Λουκία Αγαπίου, επίσης μια εξαίρετη μουσικό και τραγουδίστρια από την Κύπρο. Ακούστηκαν κομμάτια του ελληνικού ρεπερτορίου και στην συνέχεια ο κ. Πανέτσος έδωσε ρεσιτάλ κιθάρας αφήνοντάς μας όλους άφωνους με την τεχνική του και με το συναίσθημα που έπαιζε. Αυτό το συναίσθημα μεταδιδόταν και στο κοινό. Όταν το καταφέρνεις αυτό, κατά τη γνώμη μου, έχεις πετύχει σαν μουσικός.

Είχα τρομερό άγχος, έτρεμα στη σκέψη ότι θα εμφανιζόμουν μετά από έναν τόσο μεγάλο μουσικό. Τελικά όμως το ξεπέρασα λόγω του ότι ήταν ένας πολύ φιλικός άνθρωπος και μας έκανε να νιώσουμε πολύ οικεία μαζί του.

Ήταν μια μεγάλη εμπειρία για εμάς να ακούσουμε έναν τέτοιο μουσικό. Κρατήσαμε πολύ σημαντικά πράγματα από αυτόν τον άνθρωπο που θα βοηθήσουν ιδιαίτερα τα παιδιά που θα ασχοληθούν με τη μουσική στη συνέχεια. Ελπίζω να έχουμε κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες να ακούμε και να γνωρίζουμε μουσικούς σαν το Γιώργο Πανέτσο.

 AΛΘΑΙΑ- ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Μια Ελληνίδα σοπράνο κατακτά τη Βιέννη

Δήμητρα Σαραντίδη, Α΄ Λυκείου

 Η Ελληνίδα σοπράνο Αλθαία-Μαρία Παπούλια έχει ενθουσιάσει με την υπέροχη ερμηνεία της κοινό και κριτικούς σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες παρουσίες στο χώρο της όπερας με μια πορεία που διαφαίνεται να έχει λαμπρό μέλλον.

Η Αλθαία Παπούλια γεννήθηκε στον Καναδά όπου είχαν μεταναστεύσει οι γονείς της. Όταν ήταν πέντε χρονών, η οικογένεια της μετακόμισε στη Βοστόνη όπου έζησε ως τα 20 της περίπου χρόνια. Στη συνέχεια επέστρεψε στον Καναδά για να σπουδάσει μουσική. «Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα τότε πολλά πράγματα για την όπερα», λέει, «Μια δασκάλα μου από το σχολείο, η οποία ήταν και μουσικός με είχε στηρίξει πολύ στις επιλογές μου ,με είχε σπρώξει στο να σπουδάσω μουσική. Έτσι, 20 χρονών βρέθηκα να παίρνω το πρώτο μου μάθημα φωνητικής».

Σε νεαρή ηλικία κατάφερε να πάρει μέρος σε διεθνείς διαγωνισμούς αλλά και να διακριθεί. Το1988 κέρδισε την υποτροφία Μαρία Κάλλας και βρέθηκε στο Λονδίνο να κάνει μαθήματα με τη Βέρα Ρόζα. Λέει: «Τις μοναδικές άριες που ήξερα τις είχα μάθει για το διαγωνισμό. Στο Λονδίνο για πρώτη φορά άρχισα να ασχολούμαι με την όπερα

«Όποιος καταφέρει να επιζήσει για δυο-τρία χρόνια τραγουδώντας σε θέατρο της Γερμανίας, μπορεί να καταφέρει τα πάντα» της είπαν τον καιρό που τραγουδούσε στην όπερα της Κολωνίας. Στην αρχή αυτό της φάνηκε υπερβολικό αλλά στην πορεία είδε πόσο λάθος είχε κάνει. Στην Κολωνία έμεινε τρία χρόνια. Αργότερα πήγε στην όπερα του Σάαρμπρυκεν όπου έπαιξε εξαιρετικά έργα όπως την ‘Τραβιάτα’ του Βέρντι κ.α. κάποια στιγμή της ήρθε η πρόταση από Βιέννη. Η σημαντικότερη πρόταση στην ως σήμερα καριέρα της όπως αναφέρει η ίδια.

Ως Ελληνίδα της διασποράς που γνώρισε την πατρίδα της για πρώτη φορά στα 17 της, μιλάει με ενθουσιασμό και συγκίνηση για τη θερμή υποδοχή που της επιφύλαξε το κοινό στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ηρώδειο. «Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα έπαθα σοκ. Η ζωή εδώ είναι διαφορετική από ό,τι είχα μάθει εγώ στην Αμερική!! Γνωρίζοντας την πατρίδα μου δεν ήθελα να ξαναφύγω. Πρέπει να ταξιδεύω για τη δουλειά μου, θέλω όμως πάντα να γυρίζω στην Ελλάδα, την πατρίδα μου!»

 Alexander Steinberger

Βιολί

Ο γεννημένος στη Βιέννη βιολιστής, Alexander Steinberger, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Μουσικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης στην τρυφερή ηλικία των επτά ετών και αποφοίτησε με μεγάλους επαίνους το 1984. Ανάμεσα στους διαγωνισμούς, των οποίων υπήρξε νικητής είναι ο διαγωνισμός του Stephanie Hohl, ο διεθνής διαγωνισμός Vaslav Huml (όπου ήταν ο μικρότερος συμμετέχων) και ο διαγωνισμός Karl Boehm της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης.

Από το 1985, είναι μέλος της διάσημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, όπου έπαιξε υπό τη διεύθυνση θρυλικών διευθυντών ορχήστρας, όπως ο Herbert von Karajan, ο Leonard Bernstein και ο Carlos Kleiber. Παράλληλα με το ορχηστρικό παίξιμο, οι συναυλίες και η μουσική δωματίου συνέχισαν να αποτελούν σημαντικό μέρος της μουσικής ζωής του, είτε συμμετέχοντας σε κουαρτέτο εγχόρδων, είτε σε τρίο ( μαζί με πιάνο και φωνή), είτε σε σύνολο. Δημιούργησε το Κουαρτέτο Steinberger, με το οποίο έκανε διεθνή περιοδεία και στη συνέχεια έγινε συνδημιουργός του Imperial Ensemble της Βιέννης, το οποίο αποτελείται από κουαρτέτο εγχόρδων και σοπράνο. Αυτό το μοναδικό σύνολο έχει την ικανότητα να παρουσιάζει φωνητική μουσική από όλες τις μουσικές περιόδους και από όλα τα είδη, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, πιο περίτεχνο απ’ ό,τι με συνοδεία πιάνου και παράγοντας ήχο πιο κοντινό στον ορχηστρικό.

 Χαρίλαος Ζήκος

Ο Χαρίλαος Ζήκος είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς Έλληνες που με ενεργητικότητα και μεγάλο ζήλο ανεβαίνουν γρήγορα και σταθερά στη σκάλα της επιτυχίας.

. Γεννήθηκε στην Κορυφή Κοζάνης, τον Οκτώβριο του 1944, σε μια χρονική περίοδο που τελείωνε ο ένας πόλεμος για να αρχίσει ο άλλος. Όπως και πολλούς άλλους από την περιοχή της Μακεδονίας τον τράβηξε κι αυτόν από μικρό η τέχνη της γούνας.

Μέχρι το 1962 ασχολείται με την εκμάθηση της τέχνης στην Καστοριά. Το ίδιο έτος φτάνει στη Βιέννη και εκπαιδεύεται κοντά σε παραδοσιακούς γουναράδες γνωστών οίκων της πόλης και της Αυστρίας. Αργότερα εργάζεται ως ειδικός πια στην τέχνη του. Το 1970 αναχωρεί για την Ν. Υόρκη. Εκεί ασχολείται με την τέχνη της γούνας ως τα τέλη του 1971, απ' όπου επανέρχεται στη Βιέννη με σκοπό πλέον τη μόνιμη εγκατάσταση του στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Έτσι ανοίγει το πρώτο του κατάστημα και εργαστήριο το 1972, επικεντρώνοντας το κύριο βάρος στην παραγωγή γούνινων παλτών και καπέλων. Το προσωπικό αυξάνεται συνεχώς και κυμαίνεται γύρω στα 25 άτομα. Το όνομα ΖΙΙΚΟΣ ταυτίζεται πλέον στην ειδική αγορά με την έννοια του άριστου προϊόντος. Η φίρμα διευρύνεται σε όλους τους τομείς της γούνας. Το 1974 αγοράζει στην καρδιά της Βιέννης στο λεγόμενο Γκράμπεν έναν γνωστό και μεγάλο οίκο γούνας. Το 1986 ιδρύει εργαστήριο παραγωγής γουναρικών στην Καστοριά, το οποίο λειτούργησε έως το 2003.

Το 2003 πραγματοποιείται η πολύ σημαντική συνεργασία με τον παγκοσμίως γνωστό αρχιτέκτονα και ζωγράφο καθηγητή Ευθύμιο ΒΑΡΛΑΜΗ, η όποια μεταβάλλει πλέον το κατάστημα σε ένα από τους σημαντικότερους εκθεσιακούς χώρους γούνας και τέχνης στην καρδιά της Βιέννης. Ακόμα ένας Έλληνας λοιπόν που τιμά και προβάλλει την Ελλάδα στην αλλοδαπή, που χαίρει εκτίμησης στην ομογένεια και στην κοινωνία της Αυστρίας.

 Ο ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

INTERΚULTURELLER -VΕREΙΝ

"MAΚEDONIEN"

4000 Jahre Mαkedonien, Griechenland"

Βιέννη 3.1.2005

Ως Προεδρείο του Διαπολιτιστικού Συλλόγου Μακεδονία της Βιέννης θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για την πρόσφατη εκδήλωση του συλλόγου μας.

Προσκαλέσαμε το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου, συνοδευόμενο από την καθηγήτρια κυρία Μαρία Μαμασούλα, το οποίο φιλοξενήθηκε και ξεναγήθηκε από εμάς στη Βιέννη.

Το σχολείο έλαβε μέρος επίσης στην εκδήλωση που διοργανώσαμε με θέμα την Μακεδονία και την επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά που πραγματοποιήθηκε στο Κονσερβατόριο για Μουσική και Δραματικές Τέχνες της Βιέννης.

Η εκδήλωση είχε τρία μέρη, στοπρώτο μέρος ακούστηκαν τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκη, και Μίκη Θεοδωράκη από την Λουκία Αγαπίου (φωνή) και από τον καθηγητή μουσικής Γιώργο Πανέτσο (κλασική Κιθάρα) όπως επίσης και κλασικά κομμάτια του Carlo Domeniconi.

Το δεύτερο και τρίτο μέρος ανήκε ολοκληρωτικά στο Μουσικό Σχολείο Αγρινίου και στο θέμα Μακεδονία για την επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά. Το σχολείο παρουσίασε επίσης ένα ρεπερτόριο από παραδοσιακή Ελληνική και κλασική Ευρωπαϊκή μουσική. Πήραν μέρος 13 μαθητές και μαθήτριες του σχολείου οι οποίοι έπαιξαν και τραγούδησαν με όλη τους την καρδιά, κάνοντας την κατάμεστη από Έλληνες και Αυστριακούς ακροατές αίθουσα να δονείται από τα χειροκροτήματα τους. .

Η άρτια μουσική τους κατάρτιση, η εκτέλεση του προγράμματος και η διάθεση τους ήταν για πολλές μέρες θέμα συζητήσεων και μας έκανε υπερήφανους για την τόσο υπέροχη, δημιουργική και αξιόλογη νέα γενιά.

Μπορείτε να είστε και εσείς όπως και εμείς υπερήφανοι για το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου που το γνωρίσαμε για μία εβδομάδα, η οποία θα μας μείνει αλησμόνητη.

Σας ευχόμαστε ο καινούργιος χρόνος να είναι δημιουργικός, . με υγεία και χαρές.

 Μετά τιμής

 Ο Πρόεδρος Γεώργιος Παvέτσoς Α' αντιπρόεδρος Χαρίλαος Ζήκος