Open menu

Φωτογραφίες

Δεκέμβριος 2008
Εκπαιδευτική εκδρομή στη Βουλγαρία & στη Ρουμανία.
Συμμετείχαν τα Μουσικά Σύνολα,
Χορωδία «Νεφέλη» & Σύνολο Σύγχρονου Ελληνικού τραγουδιού.
Υπεύθυνοι καθηγητές που ετοίμασαν τα Μουσικά Σύνολα και συνόδευσαν τους μαθητές: Βολοσένκο Κορνηλία (Διεύθυνση της Χορωδίας), Πένκοβα Αλμπένα (πιάνο), Καπλάνη Σοφία (σαξόφωνο) – Μαμασούλας Παναγιώτης (ενορχήστρωση και Διεύθυνση της Ορχήστρας) – Κατσαρής Θεόδωρος (Διδασκαλία Ορχήστρας)

Ρουμανία
Επιμέλεια: Ζαμπάρα Ελένη – Πλάκα Βασιλική, Φιλόλογοι
Καστανάς Ανδρέας, Σκαμνέλος Κωστής, μαθητές της Β΄ Λυκείου

Η Ρουμανία (ρουμανικά: România) είναι μια πρώην κομμουνιστική δημοκρατία στα βορειοανατολικά Βαλκάνια. Ο πληθυσμός της χώρας είναι 22.246.862 κάτοικοι, με βάση εκτιμήσεις του Ιουλίου του 2008. Η οικονομία της χώρας δεν εχει συνέλθει ακόμα πλήρως από την πτώση του τείχους και την διάλυση του ανατολικού μπλοκ. Οι Ρουμάνοι θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους Ρωμαίων στρατιωτών στη ρωμαϊκή επαρχία της Δακίας. Η γλώσσα της χώρας είναι τα ρουμανικά, λατινογενής γλώσσα με κάποιες σλάβικες επιρροές. Η Ρουμανία βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο της Βαλκανικής χερσονήσου και ανήκει στις παραδουνάβιες χώρες. Μορφολογικά η Ρουμανία χωρίζεται σε τρεις περιοχές: στην ορεινή Τρανσυλβανία, στις πεδιάδες του Κάτω Δούναβη και της Μολδαβίας και την ενδιάμεση περιοχή των Καρπαθίων. Το τόξο των Καρπαθίων αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της Ρουμανίας. Είναι συνέχεια των Άλπεων. Η υδρογραφία της Ρουμανίας κυριαρχείται από τον ποταμό Δούναβη (οι Ρουμάνοι τον ονομάζουν «Ντουναρέα») και τους παραποτάμους του. Η χώρα έχει σημαντικά αποθέματα πετρελαίου. Ιδιαίτερα πετρελαιοφόρες περιοχές είναι αυτές του Πλοέστι, της Ολτένια και του Νταρμανέστι. Υπάρχουν επίσης λιθανθρακοφόρα στρώματα σε όλη τη χώρα και εξάγεται λιγνίτης στα νότια Καρπάθια και σιδηρομεταλλεύματα στο Βανάτο και πιο βόρεια.

Ιστορία

Η σημερινή Ρουμανία βρίσκεται στο έδαφος της αρχαίας Δακίας, κάτοικοι της οποίας ήταν σκυθικά φύλα, όπως οι Γέτες και οι Δάκες. Οι τελευταίοι δημιούργησαν και το πρώτο κράτος της Δακίας, που υποτάχθηκε στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Τραϊανό (107 μ.Χ.). Η χώρα αποτέλεσε ρωμαϊκή επαρχία και χιλιάδες Ρωμαίοι μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Οι άποικοι έλαβαν κλήρους γης και με τη μαζική μετοίκηση Ρωμαίων η εθνογραφική σύσταση του πληθυσμού μεταβλήθηκε. Η ρωμαϊκή περίοδος άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην ιδιοσυγκρασία των Ρουμάνων. Η λατινικότητα αυτή διατηρήθηκε ανέπαφη σε όλο το μεσαίωνα, αν και από τη Ρουμανία πέρασε πλήθος λαών, όπως ήταν οι Ούννοι, οι Γότθοι, οι Άβαροι, οι Βούλγαροι και οι Μαγυάροι.. Οι επιδρομές των Σλάβων και των Πετσενέγων ήταν οι τελευταίες από χρονική άποψη, πριν τους Μογγόλους που πραγματοποίησαν μια σύντομη επιδρομή, αλλά γρήγορα ξαναγύρισαν στις εστίες τους (13ος αι.).

Οι Έλληνες στις Παραδουνάβιες επαρχίες

Το 14ο αι. στην περιοχή διαμορφώθηκαν δύο ηγεμονίες, η Βλαχία και η Μολδαβία, και η Τρανσυλβανία, που στο μεγαλύτερο διάστημα βρισκόταν υπό ουγγρική κηδεμονία. Η Βλαχία (1417) και η Μολδαβία (μέσα του 15ου αι.) μεταβλήθηκαν σε υποτελείς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, διατηρώντας σημαντική αυτονομία στις εσωτερικές τους υποθέσεις. Η μοναδική εποχή που η Ρουμανία στο σύνολό της κέρδισε την ανεξαρτησία της ήταν την περίοδο της βασιλείας του Μιχαήλ του Γενναίου της Βλαχίας (1593-1601). Ο Μιχαήλ επαναστάτησε κατά του σουλτάνου και νίκησε τους Οθωμανούς επανειλημμένα, αλλά μετά το θάνατό του το βασίλειό του διαλύθηκε και οι Τούρκοι απεκατέστησαν την εξουσία τους. Στην κορυφή των πριγκιπάτων αυτών βρίσκονταν οσποδάροι, τοπικοί ηγεμόνες που τους διόριζε ο σουλτάνος, συνήθως επί πληρωμή. Στη διάρκεια της υποτέλειας στους Τούρκους σημειώθηκαν επαναστατικά κινήματα, όπως του Δημητρίου Καντεμίρ (1711), ηγεμόνα της Μολδαβίας, με την υποστήριξη της Ρωσίας και του μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Άνθιμου (1716), με την υποστήριξη της Αυστρίας. Η αποτυχία των κινημάτων οδήγησε στην αλλαγή του καθεστώτος με την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή των αποκαλούμενων παραδουνάβιων ηγεμονιών στους Τούρκους και την επιλογή των οσποδάρων από τους κόλπους των ελληνικών οικογενειών του Φαναρίου. Σχεδόν όλοι οι οσποδάροι από τις αρχές του 18ου αι. μέχρι την επανάσταση του 1821 ήταν ελληνικής καταγωγής (κυρίως Μαυροκορδάτοι και Υψηλάντηδες). Στις παραδουνάβιες ηγεμονίες το ελληνικό στοιχείο κυριάρχησε πολιτιστικά και οικονομικά. Σε πολλές πόλεις κατά μήκος του Δούναβη αναπτύχθηκαν πλούσιες ελληνικές παροικίες και αυτή η ελληνική υπεροχή διατηρήθηκε ως την εποχή που η Ρουμανία κέρδισε την ανεξαρτησία της. Σε αντίθεση όμως με λίγους πλούσιους γαιοκτήμονες, ο υπόλοιπος ρουμανικός λαός ζούσε σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης και πλήρους ανέχειας.

Όταν η δράση της Φιλικής Εταιρείας εξαπλώθηκε στις ηγεμονίες, πολλοί Ρουμάνοι των ανώτερων κοινωνικών τάξεων έγιναν μέλη της. Επιφανές μέλος της Φιλικής ήταν ο Ρουμάνος Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου, ο οποίος ανέλαβε τη στρατιωτική ηγεσία των Ρουμάνων και στην ορκωμοσία του οποίου παραβρέθηκαν οι δύο στρατιωτικοί αρχηγοί της Φιλικής Εταιρείας, ο Γεωργάκης Ολύμπιος και ο Γιάννης Φαρμάκης. Ο Βλαδιμηρέσκου υποσχέθηκε να ξεσηκώσει το ρουμανικό λαό, αλλά όταν ο Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο ποταμό κηρύσσοντας την επανάσταση, αθέτησε τις υποσχέσεις του. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα το γεγονός της επικήρυξής του από τη ρωσική κυβέρνηση και την Ιερή Συμμαχία (κάτι που είχε συμβεί με όλους σχεδόν τους άλλους αρχηγούς της επανάστασης), άλλαξε την πολιτική του θέση και άρχισε να εργάζεται για λογαριασμό του. Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθεί από τη Φιλική Εταιρεία και να εκτελεστεί σε άγνωστη τοποθεσία. Οι Ρουμάνοι όμως τον θεωρούν αρχηγό και εθνικό ήρωα. Αν και ο αγώνας των Ελλήνων για ελευθερία το 1821 ξεκίνησε από τη Μολδοβλαχία, ο απλός ρουμανικός λαός δεν ακολούθησε και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος του συντάχθηκε με τους Τούρκους, ίσως γιατί η κυβέρνησή του από τους Φαναριώτες τού είχε αφήσει πικρή γεύση. Κάποιοι Ρουμάνοι ποιητές της εποχής εκείνης, συνεπαρμένοι από το ρομαντικό κλίμα της εθνικής αφύπνισης, συγκινήθηκαν από το ολοκαύτωμα των Ελλήνων στο Δραγατσάνι και αφιέρωσαν σελίδες τους στον ηρωικό αγώνα και το θάνατό τους. Το 1847 ο ποιητής Αλεξαντρέσκου έγραφε το «Πένθιμο τραγούδι του Δραγατσανίου».

Η Ρουμανία στο 2ο μισό του 20ου αιώνα

Ο Αντονέσκου, στη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου, οδήγησε τη χώρα στο γερμανικό στρατόπεδο. Η Ρουμανία συμμετείχε στη ρωσική εκστρατεία, αλλά το τέλος της εκστρατείας υπήρξε καταστροφικό για την χώρα, αφού, εκτός από τις βαριές απώλειες στις μάχες του Στάλιγκραντ, η Ρουμανία είδε να κατακλύζεται το έδαφός της από δύο ρωσικές στρατιές, που εισήλθαν από διαφορετικές διευθύνσεις. Έτσι, μετά την κατάληψη του Βουκουρεστίου από τους Σοβιετικούς, ο Μιχαήλ προχώρησε στην ανατροπή του Αντονέσκου και τον Αύγουστο του 1944 η Ρουμανία άλλαξε στρατόπεδο και συμμάχησε με τη Σοβιετική Ένωση. Πρώτος μεταπολεμικός πρωθυπουργός της Ρουμανίας ήταν ο Πετρ Γκρόζα, επικεφαλής ενός συνασπισμού με το κομμουνιστικό κόμμα ως σημαντικότερο. Το κόμμα αυτό σταδιακά κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της χώρας, επωφελούμενο και από την ολοκληρωτική εξάρτηση της Ρουμανίας από τη Σοβιετική Ένωση. Τον Δεκέμβριο του 1947 ο Μιχαήλ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και η μοναρχία καταλύθηκε. Το πολίτευμα της χώρας έγινε Λαϊκή Δημοκρατία. Ουσιαστικός κυβερνήτης της Ρουμανίας την περίοδο 1945-1965 υπήρξε ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γκεόργκι Γκεοργκίου Ντεζ. Το 1965 ο Νικολάε Τσαουσέσκου διαδέχτηκε τον Γκεοργκίου Ντεζ και μετονόμασε τη χώρα Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας, θέλοντας να δείξει ότι η Ρουμανία εισήλθε σε μια ανώτερη φάση υλοποίησης του σοσιαλισμού. Η διακυβέρνηση της Ρουμανίας από τον Τσαουσέσκου υπήρξε προβληματική. Τελικά, η αγανάκτηση του λαού, αλλά και η δυσαρέσκεια των ανώτερων στελεχών του κόμματος και του στρατού προκάλεσαν την ανατροπή του.

Βλαντ Γ΄ Τέπες

Ο Βλαντ Τέπες ή αλλιώς Βλαντ Ντράκουλα (1431 – 1476) πιο γνωστός με τους τίτλους Βλαντ ο ΠαλουκωτήςΚόμης Δράκουλας ήταν Πρίγκιπας της Βλαχίας το 1448, 1456–1462 και 1476. Γεννήθηκε στη Σιγκισοάρα, σε μια έπαυλη που σώζεται ακόμα και σήμερα, κοντά στα Καρπάθια όρη και έμεινε στην ιστορία ως Kaziglu Bey, δηλ. «Ο Παλουκωτής Πρίγκιπας», επειδή εκτελούσε με παλούκωμα τους αντιπάλους του. Έγινε δημοφιλής ήρωας στη Ρουμανία και στη Μολδαβία. .Τον διαδέχθηκε στη Βλαχία ο Basarab Laiotă cel Bătrân. Το όνομα του Βλαντ έγινε θρύλος και τροφοδότησε την πένα του Μπραμ Στόκερ, ο οποίος δημιούργησε τον αιμοδιψή χαρακτήρα «Δράκουλα». Το όνομα του προήλθε από το επίθετο που πήρε από τον πατέρα του, γνωστό ως Βλαντ Ντρακούλ (τρομερός), ο οποίος ήταν ιππότης στο τάγμα του δράκου (Ντακούλ). Ο ίδιος έγινε γνωστός και ως Βλαντ ο Παλουκωτής (Vlad Ţepeş) λόγω του αγαπημένου του τρόπου εκτέλεσης. Οι αιχμάλωτοι, οι ληστές και όσοι ο ηγεμόνας πίστευε ότι έπρεπε να θανατωθούν, περνούσαν από το μαρτύριο του ανασκολοπισμού, δηλαδή παλουκώματος. Ο πύργος του κόμη Δράκουλα είναι ένα από τα σημαντικά αξιοθέατα της Ρουμανίας.

Σινάϊα, το παλάτι του Καρόλου

Σοφία Φίλιπς, μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου

Στην εκδρομή που πήγαμε με το σχολείο, στη Ρουμανία, επισκεφθήκαμε πολλά αξιοθέατα. Ένα από αυτά ήταν και το παλάτι του Καρόλου στην όμορφη Σινάϊα.

Ξεκίνησε να χτίζεται το 1873 σε μια περιοχή γνωστή ως Pietrele Arse (οι Καμένοι Βράχοι). Τα σχέδια του κάστρου φτιάχτηκαν από τον Γερμανικής καταγωγής αρχιτέκτονα Γουίλχελμ Ντοντέρερ.

Το 1876 όμως ορίστηκε ως αρχιτέκτονας του κάστρου, ο Τζόχανς Σκούλζ, βοηθός του Ντοντεφερ και άλλαξε κάποια από τα σχέδια δίνοντας τη μορφή που έχει σήμερα. Το 1914 θεωρούνταν ένα από τα υπερσύγχρονα κτίρια της εποχής, αφού κανείς δε μπορούσε να σκεφτεί ότι τροφοδοτούνταν με ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό όμως δεν ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν, ότι κάθε δωμάτιο, έχει διαφορετική αρχιτεκτονική δομή. Δηλαδή κάθε αίθουσα έχει χαρακτηριστικά παρμένα από παλάτια όλου του κόσμου (τούρκικα, ισπανικά, ιταλικά).

Το κάστρο είχε πολλά δωμάτια, αλλά εμείς δεν τα επισκεφθήκαμε όλα. Η πρώτη αίθουσα που είδαμε ήταν η Αίθουσα των Τιμών (Hall off Honount). Όλο το δωμάτιο είναι φτιαγμένο από ξύλο καρυδιάς, εκτός από το ταβάνι, που είναι γυάλινο. Έπειτα, είδαμε τη συλλογή των όπλων του Καρόλου. Αποτελείται, από περίπου τέσσερις χιλιάδες όπλα που χρονολογούνται από το 14ο έως το 18ο αιώνα. Υπήρχαν όπλα από όλες τις χώρες του κόσμου, από τα κινέζικα τόξα και ασπίδες έως πανοπλίες ιπποτών της Ευρώπης. Μας έκαναν εντύπωση οι μεγάλοι καθρέφτες, τα μεγάλα βάζα από πορσελάνη, τα βιτρώ στα παράθυρα, η πρωτότυπη ηλεκτρική σκούπα, που λειτουργεί και σήμερα, τα πανάκριβα πελώρια χαλιά.

Άλλες αίθουσες που είδαμε ήταν, η τραπεζαρία με τα πανάκριβα ασημένια και πορσελάνικα σερβίτσια, το τούρκικο σαλόνι, η βιβλιοθήκη με την κρυφή είσοδο, η αίθουσα του χορού και η αίθουσα του θεάτρου. Γενικά, δεν είδαμε πολλά σε σχέση με αυτά που υπήρχαν, όμως αυτά που είδαμε, ήταν αρκετά για να μας αφήσουν μαγικές εντυπώσεις.

Η συνάντησή μας με το LICEYL DE ARTA στο Πλοέστι

Παπαθανασίου Κων/να, μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου

Στη Ρουμανία επισκεφτήκαμε στο Πλοέστι το Καλλιτεχνικό Σχολείο. Αφού το καλωσόρισμα έγινε στο προαύλιο του σχολείου με το ξεναγό να κάνει και το διερμηνέα. Τα χαμόγελα και τα φαιδρά πρόσωπα εκατέρωθεν δεν χρειάζονταν μετάφραση, τη χαρά τη νιώθαμε όλοι μας. Είχαμε ξεχάσει τη κούραση μας με το που κατεβήκαμε από το λεωφορείο.

Στη συνέχεια μας ξενάγησαν στο εσωτερικό του σχολείο. Ήταν ένα διόροφο κτήριο σχετικά παλιό με πολλά και μεγάλα παράθυρα έτσι ώστε να είναι οι χώροι ευήλιοι. Είχε σχολικές αίθουσες, την τραπεζαρία και μια αίθουσα εκδηλώσεων. Το σχολείο ήταν Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Οι μαθητές ξεκινούν από την Α΄ Δημοτικού και πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο επιλέγουν, ανάλογα με τις κλίσεις τους, μία από τις Καλές Τέχνες που διδάσκονται στο σχολείο, Μουσική, Ζωγραφική, Αρχιτεκτονική, Γλυπτική. Διέφερε από το δικό μας σχολείο, που είναι καινούριο και κτισμένο με ειδικές προδιαγραφές. Εντυπωσιακό ήταν το τεράστιο προαύλιό τους που περιείχε γήπεδο ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Επίσης, εντύπωση μας έκανε το ότι όλο το σχολείο ήταν στολισμένο με πίνακες ζωγραφικής, έργα των μαθητών του σχολείου.

Πήγαμε στη αίθουσα εκδηλώσεων όπου πραγματοποιήσαμε το πρόγραμμά μας. Είχαμε αγωνία που θα παίζαμε μπροστά σε ένα ξένο κοινό με μουσική παιδεία. Μετά την ομιλία των διευθυντών των δύο σχολείων και του Έλληνα Βουλευτή της Ελληνικής Μειονότητας στη Ρουμανία, τον κ. Ζησόπουλο, η εκδήλωση άρχισε με την χορωδία «Νεφέλη» και ακολούθησε η ορχήστρα σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Το κοινό ανταποκρίθηκε με ζεστά χειροκροτήματα. Κάποιες φορές ο ρυθμός τους είχε συνεπάρει τόσο πολύ που προσπάθησαν να τραγουδήσουν παρόλο που δεν ήξεραν την ελληνική γλώσσα. Στη συνέχεια παρουσίασαν το μουσικό τους πρόγραμμα οι μαθητές από το Πλοέστι. Παρουσίασαν εξαιρετική τετράφωνη χορωδία, ακολούθησε ντουέτο μαθητών που έπαιξαν κλασική κιθάρα, στη συνέχεια σύνολο τεσσάρων Ρουμάνων μαθητών έπαιξαν πνευστά όργανα, κλαρίνο, Η αποκορύφωση των Ρουμάνων μαθητών ήταν το παραδοσιακό σύνολο των μαθητριών με τις παραδοσιακές τους στολές που τραγούδησαν παραδοσιακά τραγούδια με τέτοιο κέφι και ενθουσιασμό, που μας παρέσυρε όλους στον ενθουσιασμό και στο χειροκρότημα.

Η ευχάριστη αυτή ατμόσφαιρα μεταφέρθηκε και στην τραπεζαρία, όπου μας προσέφεραν ρουμάνικα εδέσματα. Τα παιδιά μέσα στο κλίμα της χαράς άρχισαν να παίζουν διάφορα τραγούδια και εξελίχθηκε μεγάλο γλέντι. Ξεκίνησε ο χορός και το τραγούδι με ρουμάνικα και ελληνικά τραγούδια. Εντύπωση μας έκανε που οι μαθήτριες από τη Ρουμανία πολύ γρήγορα μας ακολούθησαν στους ελληνικούς χορούς.

Στο τέλος δόθηκαν τα δώρα από τις Διευθύντριες των δύο σχολείων. Εμείς χαρίσαμε στο σχολείο ένα κάδρο με τον πίνακα του ζωγράφου Έλληνα Ιακωβίδη «Παιδική Συναυλία», που έγραφε αφιέρωση για να θυμούνται πάντα την επίσκεψή μας εκεί. Τους χαρίσαμε τεύχη από το περιοδικό μας τα «ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ», το CD με τραγούδια της Λαϊκής Ορχήστρας, DVD με εκδηλώσεις του σχολείου μας. Εκείνοι μας χάρισαν σε όλους ένα αναμνηστικό δίπλωμα για την επίσκεψή μας, ένα μικρό έργο ζωγραφικής, ένα DVD με δραστηριότητες του σχολείου τους. Αλλά η μεγάλη έκπληξή μας ήταν όταν μας έδειξαν τη μπλούζα που είχαν για όλους μας, που είχαν τυπώσει το σήμα του σχολείου μας από πάνω, το σήμα του σχολείου τους από κάτω και ανάμεσα γραμμένη με μουσικά όργανα τη λέξη friends.

Την ώρα του αποχαιρετισμού βγάλαμε φωτογραφίες και ανταλλάξαμε e-mail μέσα σε κλίμα συγκίνησης. Μας έδωσαν την υπόσχεση ότι θα ανταποδώσουν την επίσκεψή μας αυτή. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία που μας έκανε να διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους λαούς. Οι δεσμοί φιλίας μπορούν να ενισχυθούν από τη μουσική που είναι ένας παγκόσμιος κώδικας επικοινωνίας.

Βουλγαρία - Σόφια

Ασημάκη Βασιλική – Χατιάδη Ειρήνη,
μαθήτριες της Β΄ Λυκείου

Η Σόφια, είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας από το 1879, με 1,2 εκατ. κατοίκους, βρίσκεται σε μια πεδιάδα στους πρόποδες του Αίμου, σε ένα από τα πιο δραστήρια σταυροδρόμια επικοινωνίας των Βαλκανίων. Αποτελεί διοικητικό και κύριο εμπορικό κόμβο της χώρας, καθώς και πόλο έλξης της βιομηχανικής δραστηριότητας. Συνδέεται με την υπόλοιπη χώρα, όπως και με την Αθήνα, το Βελιγράδι, το Βουκουρέστι και την Κωνσταντινούπολη, με ένα οδικό, σιδηροδρομικό και παραποτάμιο δίκτυο συγκοινωνιών. Ως πανεπιστημιακή πόλη, διαθέτει πολλά πολιτιστικά ινστιτούτα και μουσεία. Τα αρχαία μνημεία, κυρίως θρησκευτικά, γειτνιάζουν με νεοκλασικά κτίρια, καθώς και με όσα κατασκευάστηκαν κατά την κομμουνιστική περίοδο. Η πόλη υπέστη μεγάλες καταστροφές κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανοικοδομήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου μετά το 1945. Είναι το βασικό διοικητικό, βιομηχανικό και συγκοινωνιακό κέντρο της χώρας. Η πόλη της Σόφιας έχει αδελφοποιηθεί με την Αθήνα, καθώς και με πολλές άλλες πρωτεύουσες.

Ήδη από τη νεολιθική εποχή στην περιοχή, υπήρχε οικισμός, ο οποίος αργότερα κατά τη ρωμαϊκή κατοχή, είναι γνωστός με το όνομα Σέρδικη ή Σερδική. Από τα μέσα του 6ου αιώνα, η πόλη αναπτύσσεται σε σημαντικό διοικητικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με το όνομα Τριαδίτσα. Από το 809 μ.Χ. η πόλη μπαίνει στα όρια του βουλγαρικού κράτους και παίρνει το σλαβικό όνομα Σρεντέτς. Σαν Σόφια είναι γνωστή από τις αρχές του 15ου αιώνα, επειδή εκείνο τον καιρό η βασικότερη εκκλησία της περιοχής ήταν η Αγία Σοφία. Μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και τη δημιουργία του Βουλγαρικού κράτους, η πόλη επιλέγεται για πρωτεύουσά του.

Το όνομα "Σοφία" αναφέρεται στη του Θεού Σοφία. Η Αγία Σοφία θεωρείται πολιούχος της πρωτεύουσάς της Βουλγαρίας Σόφιας, απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Η αρχαία βασιλική της αγίας Σοφίας βρίσκεται δίπλα στον καθεδρικό ναό του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι. "Η αρχαιότερη εκκλησία στην πόλη μας είναι της αγίας Σοφίας", εξηγεί ο π. Βασίλ Κότσεφ. "Η βασιλική που είναι σύμβολο της πρωτεύουσας, τυχαίνει το πρώτο ανακαινισμένο αρχαιολογικό μνημείο στην πόλη. Το 1900 κατά την κατασκευή του πρώτου εμβλήματος της πρωτεύουσας ο ζωγράφος Χαραλάμπι Τάτσεφ τοποθετεί στο πάνω μέρος αριστερά τη σιλουέτα αυτής της βασιλικής με ιστορία 15 αιώνων. Το 1928 με την ευλογία του τότε Μητροπολίτου Σόφιας και μετέπειτα Έξαρχου Βουλγαρίας Στεφάνου, ο νάρθηκας της εκκλησίας επιδιορθώνεται και όλη η βασιλική στερεώνεται. Ο ναός επισκευάζεται και αποκαθιστά την προηγούμενη λαμπρότητά του στα χρόνια 1998-2001. Υπάρχει και γνώμη ότι αυτός είναι ο αρχαιότερος χριστιανικός ναός που ακόμα λειτουργεί".

Ιστορία

Οι Βούλγαροι προέρχονται από τους Σλάβους, οι οποίοι μετανάστευσαν στη Βαλκανική χερσόνησο κατά τον 5ο μ.Χ. και τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Το πρώτο βασίλειο των Βουλγάρων ανακηρύχθηκε το 681, όταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη Μυσία (το βόρειο μέρος της σημερινής Βουλγαρίας) στο Χάνο Ασπαρούχ. Υπό τους βούλγαρους Χάνους, η επικράτεια απλώθηκε μέχρι την Κεντρική Μακεδονία και την Αλβανία. Από τα τέλη του 14ου αιώνα, η χώρα γνώρισε τον Οθωμανικό ζυγό, από τον οποίο ελευθερώθηκε με τη βοήθεια της Ρωσίας το 1877. Παρόλα αυτά, η χώρα παρέμεινε υπό Οθωμανική κηδεμονία έως το 1908, οπότε και απέκτησε την πλήρη ανεξαρτησία της. Η συμμετοχή της στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τα σημερινά της σύνορα. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Κομουνιστικό Κόμμα καθιερώθηκε ως πολιτική δύναμη της χώρας. Η πολιτική που ακολούθησε αποτελούσε πιστή αντιγραφή του Σοβιετικού συστήματος: εθνικοποίηση της βιομηχανίας και κολεκτιβοποίηση της γεωργίας. Από το 1954 έως το 1989 η πολιτική ζωή κυριαρχείτο από τον Todor Zhivkov. Υπήρξε σχετική οικονομική πρόοδος, με σημαντικές εξελίξεις στους τομείς της βιομηχανίας, της γεωργίας και του τουρισμού. Όμως στη δεκαετία του 1980, όπως και στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη, η οικονομία έμεινε στάσιμη και το δημόσιο χρέος διογκώθηκε, με αποτέλεσμα την εκδίωξη του Zhivkov το 1989 και την διενέργεια των πρώτων δημοκρατικών εκλογών το 1990.

Αξιοθέατα

  • Ο ναός- μνημείο «Αλεξάντερ Νέφσκι», χτισμένος κατά την περίοδο 1904-1912.
  • Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Βουλγαρίας, το μεγαλύτερο μουσείο της χώρας, το οποίο φυλάσσει, μεταξύ άλλων, θρακικούς θησαυρούς.
  • Η ρώσικη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, χτισμένος σε μοσχοβίτικο στυλ, με 5 μικρούς τρούλους από χρυσό.
  • Η βασιλική της Αγίας Σοφίας.
  • Η ροτόντα του Αγίου Γεωργίου.
  • Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.
  • Το μνημείο «Τσαρ Οσφομποντίτελ», προς τιμήν του Ρώσου ηγεμόνα Αλέξανδρου Β', απέναντι από το κτήριο του κοινοβουλίου.
  • Το πνευματικό κέντρο «NDK», το οποίο εγκαινιάστηκε το 1981 και αποτελεί το μεγαλύτερο πολυλειτουργικό εκθεσιακό και συνεδριακό κέντρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
  • Καθεδρικός Ναός "Αλεξάντερ Νέφσκι"