2010-2011: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Νίκος Καββαδίας: "Κάτι που πάντα βρίσκεται σ΄ αιώνια εναλλαγή"

Το Πρόγραμμα υλοποίησαν μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου. Στο μουσικό μέρος συμμετείχαν και μαθητές της Α΄& Β΄Λυκείου.
Υπεύθυνοι καθηγητές: Αλεξάκη Σταυρούλα, Αγγλικής φιλολογίας, Μπεκούλη Ευδοξία, Φιλόλογος, Γεωργιάδου Κυριακή, Φιλόλογος.
Επίσης βοήθησαν στα μουσικά μέρη οι καθηγητές μουσικής: Οικονόμου Χαράλαμπος και Φαραού Αγγελική.

Η ποιητική του Νίκου Καββαδία (υπεύθυνη Κυριακή Γεωργιάδου, φιλόλογος)
Ο ποιητής Ν. Καββαδίας χρονολογικά ανήκει στη λογοτεχνική γενιά του ’30. Οι ποιητικές του συλλογές είναι τρεις: Μαραμπού (1933), Πούσι (1947) και Τραβέρσο (1975), οι οποίες περιέχουν 52 ποιήματα. Συνολικά έγραψε περίπου 75 ποιήματα, καθώς και λίγα πεζά έργα, με σημαντικότερο το μυθιστόρημα Βάρδια. Άλλα πεζά: Του πολέμου, Στο άλογό μου, Λι, Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη.
Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται σε συνέντευξή του: «Είμαι ένα μικρό λιθάρι ανάμεσα στον Καρυωτάκη και τον Ελύτη».
Πραγματικά, δεν μπορεί να ενταχθεί ούτε στα πλαίσια της παραδοσιακής ποίησης, ούτε στους νεωτερικούς ποιητές. Παρουσιάζει γνωρίσματα και από τα δύο είδη ποίησης: κρατά την παραδοσιακή φόρμα – μέτρο, ομοιοκαταληξία, ομοιόμορφες στροφές – συνδυάζοντάς την με την εκφραστική τόλμη της νεωτερικής ποίησης. Παρά τη μικρή του έκταση και τη δυσκολία στην ταξινόμησή του, το έργο του γνώρισε μεγάλη διάδοση και απήχηση. Σε αυτό συνέβαλε σίγουρα και η μελοποίηση πολλών ποιημάτων του από γνωστούς και καταξιωμένους συνθέτες.
Σε κάθε εποχή το αναγνωστικό κοινό συναντά στο έργο του Καββαδία στοιχεία που το καθιστούν επίκαιρο και ενεργοποιούν το ενδιαφέρον του. Ακολουθεί παρουσίαση των ποιητικών συλλογών

Το υπαρξιακό άγχος ως μοτίβο στην ποίηση του Νίκου Καββαδία (υπεύθυνος Σταυρούλα Αλεξάκη, Αγγλικής φιλολογίας)
Ο Καββαδίας μεταφέρει μέσα από την ποίησή του το οικουμενικό συναίσθημα του υπαρξιακού άγχους που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος – το φόβο του χαμού, του θανάτου και του πεπερασμένου της ύπαρξης – και προτείνει μέσα από το έργο του μια στάση ζωής, έναν κώδικα ηθικής, σαν αντιστάθμισμα, για να μπορέσει ο καθένας μας, διασκεδάζοντας τον ασυνείδητο πανικό που παραφυλάει στις γωνιές του μυαλού και της ψυχής, να ζήσει μια ζωή τουλάχιστον υποφερτή και οπωσδήποτε αξιοπρεπή (με τον ορισμό που δίνει στη λέξη ο Καββαδίας).

• ο φόβος του χαμού  (…κανείς δε σε θυμάται / σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού),
• η αναζήτηση του έρωτα (Της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους / στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς),
• η πάλη με τους προσωπικούς μας δαίμονες,     (Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο, / που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το ‘καμα δικό μου),
• ό,τι εμποδίζει τον άνθρωπο να βγει από τη μοναξιά του και κλέβει την ελπίδα (Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: «Σε προδίνω»),
• ό,τι βρίσκει ενοχοποιημένο και άρα καταπιεσμένο από τον δυτικό πολιτισμό της αρρώστιας, της σήψης και της παρακμής (τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι. / Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά / και ξεκινούσαν οι γαλέρες του  θανάτου… / και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.)

Το ταξίδι στον Καββαδία είναι η περιπέτεια της ανθρώπινης ψυχής, ο αγώνας της να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια μπροστά στην προοπτική της αβύσσου.
Η σωτηρία βρίσκεται     στην τέχνη
(Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες, / του Chagall άλογα – τσίρκο του Seurat),
στο ταξίδι
(οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν, / οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες),
στην αντίσταση
(Τραβέρσο ανάποδο – πορεία προς το Βοριά. / Τράβα μπροστά – ξοπίσω εμείς και μη σε μέλλει.),
στη χαρά της ζωής (όπως παρουσιάζεται μέσα από τους στίχους στην Αρμίδα),
στην ανάκτηση της χαμένης αθωότητάς μας
(και τότε αυτός συνήθιζε, γελώντας τρανταχτά, / με το’ να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει. /
Μες το τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά),
στο περιθώριο
(Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ, και δωσ’ του εκεί που βρίσκεται λίγη απ’ την άσπρη σκόνη),
στον έρωτα
(Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι: / τον τρόμο που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι),
στην αλληλεγγύη μπροστά στα κοινή μας μοίρα
(απόψε που αγκαλιάστηκαν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι),
στην αφήγηση
(Τη νύχτα σού’ πα στο καμπούνι μια ιστορία, / την ίδια που όλοι οι ναυτικοί λένε στη ράδα).

O πολιτικός Καββαδίας (υπεύθυνη Ευδοξία Μπεκούλη, φιλόλογος)
Χαρακτηριστικά ποίησης Καββαδία

• Στο έργο του  ο Καββαδίας ασχολήθηκε με τη μεγάλη του ερωμένη, τη θάλασσα, την οποία αγάπησε με πάθος
• Αν και η  ποίησή του δεν είναι ούτε  στρατευμένη  ούτε πολιτική, ωστόσο υπάρχουν ποιήματα στα οποία ο ποιητής θέλησε να αποδώσει την ιδεολογική του ταυτότητα ή επηρεάστηκε από την ιστορική  πραγματικότητα και την περιρρέουσα πολιτική.
• Δεν είναι δυνατό να δεχτούμε ότι ο Καββαδίας δε συμμεριζόταν τα πάθη των συντρόφων του ναυτεργατών, που άλλωστε τα βίωνε και ο ίδιος, ούτε ότι έμενε αμέτοχος σε όσα υφίστανται ο λαός του  και οι λαοί του κόσμου κάτω από τα φασιστικά καθεστώτα.
• Η ποίηση του Καββαδία παρότι είναι συνδεδεμένη με τη θάλασσα, ωστόσο σε κάποια ανέκδοτα ποιήματα και σε δύο που συμπεριλήφθησαν στις ποιητικές του συλλογές διαφαίνεται τόσο το υπόστρωμα της αριστερής του ιδεολογίας όσο και η πολιτική τους διάσταση. Επρόκειτο για έναν πολιτικοποιημένο άνθρωπο που μέσα στο έργο του εκφράζει τις απόψεις του για όσα συμβαίνουν γύρω του.

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

• ΑΘΗΝΑ 1943
• «Federico Garcia Lorca»
• Στον τάφο του Επονίτη
• ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
• Σπουδαστές
• Γκεβάρα