Μια η μουσική. Ο άνθρωπος

Μικρέ μου,

Παρ’ ότι δεν είδα ποτέ το πρόσωπό σου και δεν αναφέρω τ’ όνομα σου, σε παρακαλώ να δεχθείς την επιστολή μου απολύτως προσωπικά.

Κοιτώντας σε, σκιρτώ και σκέφτομαι πως θα μπορούσα να ‘μια πατέρας σου. Ψέμα. Ανθίσταμαι πότε - πότε, αλλά συνήθως είμαι ένας μικροαστός που χάνει ώρες απ’ τη ζωή του για να διαλέξει π. χ. ένα… πουκάμισο για το θεαθήναι. Θα σε είχα φορτώσει λοιπόν με ηλεκτρονικές, τάχα μου, κοινοτοπίες, θα ‘χα εγκλωβίσει τη θεία φαντασία σου σε πλαστικές αυταπάτες, θα ’χα καθηλώσει τα μάτια και την ύπαρξή σου μπροστά σ’ ένα, συνήθως, άσχημο, ώστε συνήθως ανήθικο κόσμο που λέγεται τηλεόραση. Και να σκεφτείς, ήμουν κάποτε κι εγώ παιδί και παρακαλούσα τον γκιώνη, ξέρεις αυτό το θλιμμένο πουλί, να με συντροφεύει τις νύχτες.

Κουρασμένο το βήμα σου, αλλά με τη βεβαιότητα πως θα φτάσεις, έρημος ο δρόμος αλλά υπέροχα πανύψηλα δέντρα τον σχηματίζουν και δεν θα χαθείς κι ίσκιο θα ‘χεις κι αποκούμπι. Φτωχικά τα ρουχαλάκια σου. Το καπέλο με τ’ αυτάκια σου να εξέχουν, οι μακριές μάλλινες καλτσούλες και τα φθαρμένα παπούτσια σου, αποθέωση του ασύγκριτου απλού κόσμου, που λυτρωμένος από «φίρμες» κι αστραφτερά κουρέλια που σε κρύβουν απ’ το αληθινό πρόσωπό σου κι απ’ τους άλλους, έχει χώρο για τη Μουσική.

Ευλογημένο να ‘σαι που μας το θυμίζεις αυτό. Ευλογημένο, που μας ελέγχεις εν τη αφθονία μας. Που, αθώα, ιερουργείς στη μοναχικότητα.

Ευλογημένο να ‘σαι που μας δείχνεις πως ένας είναι ο δρόμος. Το όνειρο.

Ένα είναι το φορτίο. Η αγάπη.

Μια η μουσική. Ο άνθρωπος.

«ΠΡΟΣΩΠΑ» Ελευθεροτυπία (Επέλεξε η καθηγήτρια Κοντοθανάση Φωτεινή, Αγγλικής Φιλολογίας)