Open menu


ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ
Επί πολλά χρόνια η ακριβής ετυμολογική ανάλυση του όρου έχει αποτελέσει αμφιλεγόμενο ζήτημα. Σήμερα η ιστορική γλωσσολογία έχει καταλήξει σε δυο-τρεις πιθανότερες εκδοχές... Δημοφιλής είναι εκείνη κατά την οποία η λέξη "άνθρωπος" είναι σύνθετη από: ἄνω + θρώσκω («αναπηδώ») + ὄπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ὁρῶ «βλέπω»), βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους. Αν και υπάρχουν και άλλες σχετικές θεωρίες, όπως η ανάλυση ἄνδρ-ωπος (αυτός που έχει όψη ή πρόσωπο άνδρα), κρατούμε σήμερα την πρώτη ερμηνεία, που αποτελεί και τον τίτλο της σημερινής ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ. 
Από την άλλη και για πάντα το ΘΕΙΟ ΠΑΘΟΣ! Ο αγώνας , η Θυσία, η Σταύρωση, η Ανάσταση. Και ανάμεσα στον άνθρωπο που στοχεύει ψηλά και στη θεία Σταύρωση… η μουσική. 
Συνδετικός κρίκος, δημιούργημα, έμπνευση…
Οι πιο σημαντικοί ευρωπαίοι συνθέτες εμπνέονται από την κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας και την προσδοκία του Πάσχα σημαντικότεροι συνθέτες της μπαρόκ εποχής και “ιερά τέρατα” της ιστορίας της μουσικής, έγραψαν αριστουργηματικά έργα για τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα, εμπνευσμένα από το Θείο Δράμα και τα Πάθη του Κυρίου. Ενδεικτικά αναφέρονται 
◦ Τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ (1727) 
◦ Θρήνοι Ιερεμίου του Τόμας Τάλις (1565-70)
• Οι τελευταίες επτά λέξεις του Σωτήρα μας στον Σταυρό του Τζόζεφ Χάιντν (1783-96) 
• Πασχαλινό Ορατόριο του Μπαχ (1725-46) 
• Tenebrae Responsoria του Κάρλο Γκεζουάλντο (1611) 
• Πετρούσκα του Στραβίνσκι (1910-11) 
• Η φωτεινή γιορτή (Πάσχα) του Ρίμσκι-Κόρσακοφ (1888) 
Ο Μπαχ, ο Χέντελ, ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν είναι ο τέσσερις μουσικοί ευαγγελιστές των μουσικών αιώνων, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια η τρικυμισμένη μουσική του Μπερλιόζ, η αγωνιώδης μεταφυσική έρευνα του Σούμαν, η φλογερή ομολογία πίστεως του Λίστ και του Μπράμς και ο ωκεανός μουσικού λυρισμού του Βάγκνερ.
Όλα τα παραπάνω και όχι μόνο αποτελούν ύμνους στην αγάπη και το ανθρώπινο πάθος.
Ύμνοι και μουσική που έχουν τη δύναμη να μας κάνουν να νοιώσουμε, έστω και λίγο, την κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Τα μεγάλα έργα της θρησκευτικής μουσικής, τα αφιερωμένα στο Θείο Δράμα έχουν αποδώσει όλο το μεγαλείο του προκαλώντας στο άκουσμά τους δέος και μετατρέπουν τις αίθουσες των συναυλιών σε χώρους κατανυκτικούς. Στις πνευματικές αυτές συναυλίες μπορεί κανείς να διακρίνει τη μεγάλη πορεία του θρησκευτικού πολιτισμού μέσα στους λυρικούς σταθμούς των αιώνων.  Σε όλα αυτά τα μεγάλα έργα κυριαρχεί όχι μόνο το θείο Δράμα αλλά και το ανθρώπινο στοιχείο και ιδιαίτερα ο θρήνος των γυναικών και ακόμα ειδικότερα ο θρήνος της Παναγίας - Μητέρας για τον θάνατο του παιδιού της. Το μεγαλείο τους παραμένει διαχρονικά αμετάβλητο και προκαλεί ακόμα και σήμερα, στην ψυχρή τεχνοκρατική εποχή μας, την εσωτερική ανθρώπινη ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε με το θείο.
Με αυτές τις σκέψεις, κυρίες και κύριοι, σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση. Χαίρομαι γιατί το Μουσικό Σχολείο, ανέλαβε και οργάνωσε αυτή τη συναυλία. Συγχαίρω και ευχαριστώ τις τρεις κυρίες του σχολείου μας οι οποίες ανέλαβαν να περατώσουν την σημερινή εκδήλωση. Την κ. Πανοπούλου, η οποία πήρε την πρωτοβουλία να διδάξει τους χορωδούς της ΑΛΘΑΙΑ, τα παιδιά μας, να τα μυήσει και σε αυτή τη μουσική και βιωματικά να τα βοηθήσει να νιώσουν περισσότερο το θείο Πάθος. Την κ. Χατζηκουμή, η οποία θα συνοδεύσει στο πιάνο τους ύμνους. Την κ Γεωργακοπούλου η οποία έχει την επιμέλεια των κειμένων και της οπτικοποιησης του θέματος. Τον κ. Φουλίδη για την συμμετοχή του. Στο τέλος τα ευχαριστήρια ανήκουν στα παιδιά μας τα οποία κάθε φορά με τις κατάλληλες οδηγίες των εκπαιδευτικών που τα εμπνέουν δημιουργούν και μεγαλουργούν. Ειδικά τα σημερινά να τα ευχαριστήσω, γιατί με την αγνότητα που τα διακατέχει και με τους ύμνους που θα πουν θα βοηθήσουν τον καθένα από εμάς σήμερα να ατενίσουμε ψυχικά υψηλότερα, να δούμε και κυρίως να βιώσουμε το θείο Πάθος, όπως πρέπει: με περισυλλογή, με ταπεινότητα, με αυτοκριτική γι αυτό που πράξαμε ή που πράττουμε όταν δε λειτουργούμε ως άνθρωποι, με σεβασμό στο Θεό και κυρίως ΑΓΑΠΗ