ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Η επιλογή του θέματος της σημερινής ημερίδας έγινε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και με μια βαθιά ευαισθησία για τα εκπαιδευτικά πράγματα του τόπου και της περιοχής
Πρόδρομος του σχολικού συνεταιρισμού θεωρείται ο Ελβετός παιδαγωγός Ιωάννης Ερρίκος Πεσταλότσι (1746-1827). Επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του Ζαν Ζακ Ρουσσώ και συγκεκριμένα από το έργο "Emile", το μεγαλύτερο παιδαγωγικό έργο της εποχής, και από το σύνθημα "επιστροφή στη φύση", ιδρύει το 1774 στην έπαυλή του στο Άργκαου της Ελβετίας πρωτότυπο εκπαιδευτήριο για τη μόρφωση και τη διαπαιδαγώγηση των φτωχών αγροτόπαιδων. Ο Πεσταλότσι ξεκίνησε με τη βαθιά πεποίθηση ότι η ίδια η ζωή και η κοινωνία είναι παράγοντες αγωγής, ότι οι άνθρωποι πρέπει να καθοδηγούνται προς την αυτοβοήθεια και ότι η μόρφωση πρέπει να στηρίζεται στην εμπειρία από την πραγματικότητα της ζωής και να ανταποκρίνεται όχι μόνο στις πνευματικές αλλά και στις πρακτικές ανάγκες των παιδιών. Παιδαγωγικός στόχος του ήταν "να κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών για μάθηση μέσα από τη χειρωνακτική εργασία "Το παράδειγμα του Πεσταλότσι επηρέασε βαθύτατα τους κοινωνιολόγους της εποχής και ανάμεσά τους τούς θεμελιωτές του Συνεργατισμού, όπως ο R. OWEN και ο W. KING.
Αυτό που επιδιώκεται στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα είναι η ενεργητική κοινωνικοποίηση του μαθητή, η οποία μέσα από τις διαλεκτικές διαδικασίες και τις αρχές της ελευθερίας, συνεργασίας αυτοβοήθειας, αυτευθύνης, της αυτοδιοίκησης, της αυτοεποπτείας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της καθοδήγησης, θα μπορέσει να οικοδομήσει τον κριτικό πολίτη, που θα συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, συναποφασίζοντας και διαμορφώνοντας από κοινού την κοινωνία των πολιτών. Και ίσως αυτό, κυρίες και κύριοι να είναι και το ζητούμενο για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση, την οικονομική πρωτίστως και τις συνεπακόλουθές της.
Και το αναφέρω αυτό γιατί σε καιρούς δύσκολους οικονομικά για τη χώρα μας η όποια μορφή συνεταιριστικής οργάνωσης, αγροτικής και αστικής επέφερε θετικά αποτελέσματα. Σίγουρα θα γνωρίζετε , κυρίες κι κύριοι, ότι ο σχολικός συνεταιρισμός γνώρισε ανάπτυξη από το 1954 μέχρι 1960 και το σχολικό έτος 1961/62 οι μαθητικοί συνεταιρισμοί έφτασαν τους 960 με 40.162 μέλη και με ενεργή τη σύμπραξη της Αγροτικής Τράπεζας Ελλάδος, ιδιαίτερα μετά το 1962, καθιερώνοντας τη βράβευση κάθε χρόνο 25-30 συνεταιρισμών, που παρουσίαζαν "αξιόλογη δράση και λειτουργία, τουλάχιστον επί δύο χρόνια μετά την ίδρυσή τους, ενώ αντίθετα παρατηρείται μία ύφεση και φθίνουσα πορεία στις δυο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα (εποχή της εισροής Κοινοτικών κονδυλίων με την παράλληλα ανάπτυξη του ατομισμού των Ελλήνων και την καθιέρωση της λογικής « ό,τι δε με αγγίζει δε με αφορά και του ωχαδεφισμού) θα έλεγε κανείς αναφερόμενος στο γνωστό σλόγκαν : Τυχαίο δε νομίζω…..
Το ερώτημα που τίθεται στη σημερινή ημερίδα είναι αν και πώς μπορεί ο σχολικός συνεταιρισμός να ενταχθεί στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα και να προσφέρει, με τρόπο συμπληρωματικό και αξιόλογο, υπηρεσίες στη γνωστική, ηθική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, αν μπορεί να ενυφανθεί στο έργο του σχολείου ουσιαστικά καλλιεργώντας τη συνευθύνη και τη δημοκρατικότητα στους αυριανούς πολίτες και σημερινούς ενήλικες. Την απάντηση στα ερωτήματα καλούνται να μας δώσουν οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι και ομιλητές. Κυρίες και κύριοι ομιλητές , το βήμα σας ανήκει