Νικόλαος Δούμπας

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΥΦΑΝΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Σήμερα που συνήθως μας απασχολούν εφήμερα και ήσσονος σημασίας θέματα, καλό θα ήταν να μη ξεχνάμε τους πολλούς και διακεκριμένους συμπατριώτες μας που διέπρεψαν και αναγνωρίστηκαν στο εξωτερικό, χωρίς ποτέ να χάσουν την Ελληνικότητά τους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Νικόλαος Δούμπας.

Ποίος ήταν όμως ο Ν. Δούμπας, που η Αυστρία τιμά με τέτοιες μοναδικές διακρίσεις και στην Ελλάδα παραμένει άγνωστος στους περισσότερους; Ο Νικόλαος Δούμπας καταγόταν από την Μακεδονία, πατέρας του ήταν ο Στέργιος Δούμπας και μητέρα του η Μαρία Κούρτη. Ο Νικόλαος γεννήθηκε, έζησε, έδρασε και διέπρεψε στην Βιέννη τον 19ο αιώνα, κοσμώντας την πόλη με λαμπρά έργα, στηρίζοντας, προβάλλοντας και αναδεικνύοντας τις δημιουργίες των σημαντικότερων μουσικοσυνθετών και καλλιτεχνών της εποχής. Ως ευεργέτης της Αυστρίας και της Ελλάδας, προώθησε με το πολιτικό του κύρος και το υψηλό πολιτικό του φρόνημα, στη Βουλή της Αυστρίας, τις αρχές του δικαίου και του ανθρωπισμού. Ετάφη, τιμής ένεκεν, δίπλα στους τάφους των Μπετόβεν, Μότσαρτ, Στράους, Μπράμς και Σούμπερτ. Όταν πέρασε στην αιωνιότητα, χαρακτηρίστηκε ως «Μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες του 19ου αιώνα».

Ο Νικόλαος Δούμπας γεννήθηκε στη Βιέννη στις 24 Ιουλίου του 1830. Μητέρα του ήταν η Μαρία Κούρτη και πατέρας του ο Στέργιος Δούμπας.
Ο παππούς του Ν. Δούμπα κατάγονταν από το Λινοτόπι του Γράμμου και πριν εγκατασταθεί στις Σέρρες είχε περάσει από το Μπλάτσι της Μακεδονίας, όπου γεννήθηκε ο πατέρας του Νικολάου, Στέργιος Δούμπας.
Ο Στέργιος Δούμπας (1794-1870), ξεκίνησε από την πατρίδα του, το Μπλάτσι (σήμερα Βλάστη, κοντά στην Κοζάνη, 21 χμ. δυτικά της Πτολεμαΐδας) και εγκαταστάθηκε (1817), αρχικά μαζί με τ' αδέλφια του, Θεόδωρο και Νικόλαο, στις Σέρρες όπου συνέστησαν την εταιρεία "Αυτάδελφοι Μ. Δούμπα". Ασχολήθηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία, με το εμπόριο και την υφαντουργία βάμβακος. Από εκεί έφυγαν όλοι μαζί, ακολουθώντας το μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής του προς την Αυστρο-Ουγγαρία, περίπου το 1819 και έτσι από την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα κατέφυγε στην Αυστρία. Ο Στέργιος, ως αντιπρόσωπος της εταιρείας για το εξωτερικό, ασχολήθηκε με το εμπόριο βαμβακιού, αφού στη Βιέννη δημιούργησε κλωστοϋφαντουργεία και εμπορικές επιχειρήσεις. Ακόμα, διετέλεσε πρόεδρος της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Βιέννης για πολλές δεκαετίες και την ανέδειξε ως την ακμαιότερη από όλες τις άλλες ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού. Μετά τον θάνατο των αδελφών Θεοδώρου και Νικολάου, την εταιρεία διεύθυνε ο Στέργιος Δούμπας, ο οποίος απέκτησε μεγάλη περιουσία και μεταξύ άλλων, όχι μόνο διαφαίνεται ότι στήριξε οικονομικά τη Φιλική Εταιρεία, αλλά προσέφερε υποτροφίες σε παιδιά της Αυστρίας και της Ελλάδας, προίκιζε σχολεία στην Αυστρία και Ελλάδα και υπήρξε εκ των μεγάλων δωρητών του Πανεπιστημίου των Αθηνών. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Στέργιος και ο φίλος του Σίμων Σίνας διατήρησαν τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο ζωής και την αμφίεσή τους, μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Η μητέρα του, Μαρία Κούρτη ήταν κόρη του έμπορου Μιχαήλ Κούρτη, από την Λάρισα, μοσχοπολίτικης καταγωγής. Η αδερφή της μητέρας του, Σοφία, είχε παντρευτεί τον Μετσοβίτη βαρόνο Τοσίτσα, κάτοικο Λιβόρνου.

Το 1853, σε ηλικία 23 ετών, μετοίκησε στην πόλη Τάτεντορφ, και με τη στήριξη του πατέρα του αγόρασε εκεί ένα υφαντουργείο βάμβακος. Σταδιακά επεκτάθηκε σε διάφορες βιομηχανικές και χρηματιστηριακές δραστηριότητες αυξάνοντας την ήδη μεγάλη, από τον πατέρα του, περιουσία. Με την εργατικότητα και καλή συμπεριφορά του έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στους εργαζόμενους και τους συμπολίτες του, κάνοντας, όπως ο πατέρας του, αγαθοεργίες. Έκανε δωρεές για την εκπαίδευση των νέων, με την ανέγερση σχολείων και με υποτροφίες. {Η Αυστριακή πόλη Τάτεντορφ τον έχει ανακηρύξει ευεργέτη και του έχει αφιερώσει μνημείο σε κεντρική της πλατεία, επίσης έχει δώσει το όνομά του σε πλατεία, δρόμο και πάρκο.} Διατηρώντας την Ορθόδοξη πίστη του πατέρα του, στάθηκε παράλληλα, αρωγός της τοπικής εκκλησίας, προς την οποία έκανε επίσης διάφορες δωρεές. Επίσης, έγινε πρόεδρος της ελληνορθόδοξης εκκλησιαστικής κοινότητας "Άγιος Γεώργιος", για να μπορεί να διαχειρίζεται -με τον δικό του εξαίρετο τρόπο- τα συμφέροντα των Ελλήνων της Βιέννης.

Ο Νικόλαος Δούμπας στεκόταν κοντά και στη μουσική με πολλούς τρόπους: ήταν μέλος του Συλλόγου Ανδρικής Χορωδίας της Βιέννης (Wiener Maennergesang-Verein) από το 1852, πρόεδρός του από το 1865. Συνέθεσε κάποια λίγα κομμάτια, αλλά και πολλοί Βιεννέζοι συνθέτες συνέθεσαν κομμάτια προς τιμήν του ή με την προτροπή του.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Νικόλαος Δούμπας τιμήθηκε πολλάκις.
Το 1868 ο μονάρχης είχε απονείμει στον Δούμπα τον Σταυρό των Ιπποτών (Ritterkreuz), με επιστολή που ανέφερε "...με υψηλοτάτη χειρόγραφη επιστολή της Α.Μ. του Αυτοκράτορα... απονέμει στον Νικόλαο Δούμπα το Σταυρό των Ιπποτών, του Τάγματος της Α.Ε. του Φραγκίσκου Ιωσήφ". Όμως, όπως και ο πατέρας του και ο αδερφός του, απέρριψε και αυτός την πρόταση απονομής τίτλου ευγενείας διακρινόμενος έτσι για τις φιλελεύθερες πεποιθήσεις του.
Με δική του πρωτοβουλία και χρηματική αρωγή, κατασκευάστηκαν το κτήριο της Αυστριακής Βουλής με την ελληνική αρχιτεκτονική, τον ελληνικό γλυπτικό διάκοσμο και την Παλλάδα Αθηνά, του Πανεπιστημίου (1883), του Δημαρχείου (Rathaus), της Ακαδημίας Εικαστικών Τεχνών, στην οποία κληροδότησε ένα πολύ μεγάλο ποσό (20.000 φιορίνια) για το "Βραβείο Δούμπα" που θα δινόταν κάθε χρόνο σε σπουδαστές της. Ήταν, ακόμη, ο μέγας χορηγός της κατασκευής της νεογοτθικής Εκκλησίας του Τάματος (Votivkirche). Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης του ναού του Αγ. Στεφάνου, ο αρχιτέκτονας του έργου ζήτησε την οικονομική συνδρομή του Δούμπα, ο οποίος προσέφερε τα βιτρό που αναπαριστούν το βίο της Παναγίας και σώζονται ως σήμερα.
Όσο για τους Έλληνες που κατοικούσαν ή επισκέπτονταν τη Βιέννη, έβρισκαν στο πρόσωπο του Δούμπα τον άνθρωπο που βοηθούσε με όλα τα μέσα, που νοιαζόταν για τους συμπατριώτες του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, φοιτητή φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, ο οποίος υπήρξε ο σημαντικότερος -μεταξύ πολλών άλλων- δάσκαλος ελληνικών της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ (Σίσι), όταν ζούσε στην Κέρκυρα και έχτιζε το περίφημο Αχίλλειο. Λέγεται μάλιστα πως ανάμεσα στη Σίσι και τον Χρηστομάνο αναπτύχθηκε ένα τρυφερό πλατωνικό αίσθημα. Σύμφωνα με επιστολές του Δούμπα προς τη χορωδία φαίνεται ότι εκείνος επισκεπτόταν συχνά το Αχίλλειο στην Κέρκυρα εξαιτίας των προβλημάτων υγείας της κόρης του Ειρήνης. Από σωζόμενη επιστολή του Χρηστομάνου, από την Αθήνα προς τη σύζυγο του Δούμπα, Μαρία, φαίνεται ότι ο Νικόλαος εργαζόταν από κοινού με τον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη.
Η προσφορά του Δούμπα στην πατρίδα δεν περιορίστηκε μόνον σ΄ αυτές τις δραστηριότητες. Λίγο πριν από το θάνατό του το 1900, κληροδότησε 30.000 φράγκα, ποσό τεράστιο για την εποχή, στο Νοσοκομείο Σερρών και πολλά φιορίνια στο δημοτικό σχολείο της Βλάστης, της ιδιαίτερης πατρίδας του. Τις ευεργεσίες συνέχισε ο γιος του Θεόδωρος Δούμπας.
Το 1896, με την ευκαιρία των αποκαλυπτηρίων του μνημείου του Μότσαρτ, ο Ν. Δούμπας ανακηρύχτηκε μυστικοσύμβουλος του Αυτοκράτορα. Έτσι, στον εορτασμό του Ιωβηλαίου, των 50 χρόνων της βασιλείας του Φραγκίσκου Ιωσήφ, ο Δούμπας, ενδεδυμένος τη χρυσοποίκιλτη στολή, βρισκόταν μεταξύ των τεσσάρων μυστικο-συμβούλων που στέκονταν δίπλα στον Μονάρχη. Ο καθηγητής γλυπτικής Victor Tilgner, ο οποίος φιλοτέχνησε τον ανδριάντα του Μότσαρτ χάρη στον Δούμπα, έγραφε χαρακτηριστικά στις 21.4.1896: "...σήμερα, σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία, κανείς δεν δικαιούται τον τίτλο Εξοχότατος (Exzellenz), όσο εσείς". Ακόμα, ο Δούμπας συνείσφερε και για την ανέγερση αγάλματος προς τιμήν του πασίγνωστου Αυστριακού Εθνικού ήρωος, αρχιστράτηγου Ραντέτσκι (Joseph Radetzky).

Γ) Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΟΥΜΠΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ.
Ο Δούμπας είχε συνάψει φιλίες με τις περισσότερες αξιόλογες προσωπικότητες της τέχνης και της επιστήμης γενικότερα, όπως τον διάσημο καθηγητή της χειρουργικής Dr. Theodor Billroth, τον δημοφιλή ζωγράφο Hans Makart, τον οποίο ο ίδιος είχε αναδείξει και σήμερα θεωρείται ως πρότυπο για τους ιστορικούς τέχνης. Μάλιστα, ήταν αυτός που ζωγράφισε το "δωμάτιο Μάκαρτ" στην κατοικία του, γνωστή ως Palais Dumba. Σημειωτέον, ότι όταν ο Μάκαρτ ήταν 25 ετών, ο Δούμπας τον έστειλε με δικά του έξοδα στη Βενετία για να μελετήσει τον μεγάλο Τισιανό. Μάλιστα, του είπε "πήγαινε στη Βενετία και μην κάνεις τίποτα άλλο, εκτός από το να βλέπεις". Μετά τον πρόωρο θάνατο του Μάκαρτ, ευνοούμενος ζωγράφος του Δούμπα έγινε ο Gustav Klimt.
Ο Γιόχαν Στράους Β' εκτιμούσε ιδιαιτέρως τον Νικόλαο Δούμπα, ώστε του είχε αφιερώσει το 1870 το βαλς Neu Wien op.342 (Νέα Βιέννη), ενώ νωρίτερα, το 1858, είχε γράψει τη Hellenen Polka op.203, την Πόλκα των Ελλήνων. Το βαλς Neu Wien γράφτηκε από τον Στράους για να τραγουδηθεί από το Σύλλογο Ανδρικής Χορωδίας και άφηνε ένα μουσικό υπονοούμενο για τη σχέση 1 Δούμπα-Σούμπερτ (κάτοχος της σπουδαιότερης συλλογής αυτόγραφων του Σούμπερτ)2 . Στο βαλς ακούγεται το βασικό θέμα της χορευτικής σύνθεσης του Σούμπερτ Sechzehn Deutsche op.33 (D783/1). Η αφιέρωση στην παρτιτούρα γράφει με μεγάλα γράμματα "Αφιερωμένο στον Πρόεδρο, Κύριο Νικόλαο Δούμπα" και στην επιστολή του προς τον Δούμπα ανέφερε "Τις θερμότατες και βαθύτατες ευχαριστίες μου σε σας και την γλυκιά ανάμνηση την οποίαν μου εδώσατε επί τη ευκαιρία των εορτασμών του ιωβηλαίου μου". Δεν ήταν λίγες οι φορές που συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν οι δύο άνδρες. Η πρώτη τους επαγγελματική συνάντηση ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, όταν ο 25χρονος συνθέτης αφιέρωσε στο Σύλλογο Ανδρικής Χορωδίας το έργο του Sängerfahrten op.41, ενώ η γνωστότερη συνεργασία τους ήταν το 1867 με τον Ωραίο Γαλάζιο Δούναβη.
Ο Στράους είχε αρχικά εμπνευστεί τον Γαλάζιο Δούναβη (An der schönen blauen Donau) από ένα ποίημα, αν και όπως αποδείχτηκε τελικά αυτό ήταν εντελώς ακατάλληλο για φωνή. Το αποτέλεσμα ήταν το έργο να έχει παταγώδη αποτυχία. Μάλιστα, ο Δούμπας είχε ζητήσει από τη χορωδία να μη γίνει αντιληπτή από τον συνθέτη η δυσφορία των χορωδών για το έργο. Αργότερα, όμως, αυτό έμελλε να γίνει το πιο γνωστό βαλς από όσα γράφτηκαν ποτέ.
Το 1894 μαζί με τον κόμη Βίλσεκ συγκάλεσαν πολλές προσωπικότητες και σχημάτισαν επιτροπή, με σκοπό να τιμήσουν τα 50 χρόνια του Στράους ως συνθέτη και αρχιμουσικού. Οι γιορταστικές εκδηλώσεις υπήρξαν μία ακόμη λαμπρή μαρτυρία για την υποδειγματική και απεριόριστη δημοτικότητα του μαέστρου.
Ο Δούμπας, επισκέφτηκε τον τιμώμενο συνθέτη στο σπίτι του, ως μέλος της επιτροπής εορτασμού. Τον συνόδευαν ο κόμης Βίλσεκ και ο διευθυντής του Θεάτρου της Αυλής, όπου του πρόσφεραν ένα χρυσό αναμνηστικό μετάλλιο. Του ανακοίνωσαν, επίσης, την ανακήρυξή του ως επίτιμου μέλους της Εταιρείας των Φίλων της Μουσικής. Ο συνθέτης, γνωρίζοντας ότι οι γιορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του ξεκίνησαν από την πρωτοβουλία του Δούμπα, του έστειλε μία επιστολή στην οποία ανέφερε χαρακτηριστικά: "Τις θερμότερες και εκ βαθέων ευχαριστίες μου σε σας και τη γλυκιά ανάμνηση που μου δώσατε, με την ευκαιρία του Ιωβηλαίου μου". Υπογραφή: Γιόχαν Στράους.
Ο βασιλιάς του βαλς, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πήγαινε τακτικά στο Bad Ischl για λουτροθεραπείες. Πριν εγκατασταθεί σε δική του βίλα, διέμενε σ' αυτήν του Δούμπα, ο οποίος επίσης αναπαυόταν συχνά στη λουτρόπολη αυτή. Στο θέρετρο αυτό ο Δούμπας τιμάται ως "μέγας ευεργέτης" με οδό που φέρει το όνομά του και το ίδρυμα της κωμόπολης (Dumba-Stiftung). Σε μια άλλη του εξοχική κατοικία στο Karlsbad (σήμερα Karlovy Vary, Τσεχία), το οποίο στα τελευταία χρόνια της ζωής του επισκεπτόταν, υπάρχει ένας δρόμος με το όνομά του, Nikolaus Dumba-Weg.
Ο Δούμπας υπήρξε, επίσης, επιστήθιος φίλος και συνεργάτης του Γιοχάνες Μπράμς. Μέχρι σήμερα σώζονται πολλές επιστολές του συνθέτη. Το 1897 ο Μπραμς πέθανε και η ιδέα ανέγερσης του ανδριάντα του Μπραμς ξεκίνησε από τον Δούμπα, ο οποίος επέλεξε τον τόπο (δημοτικό πάρκο) και συνέβαλε οικονομικά.
Μια εξέχουσα μουσική προσωπικότητα, που επισκεπτόταν την κατοικία του Δούμπα, ήταν ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο οποίος είχε γράψει μερικές από τις συνθέσεις του στην εξοχική κατοικία του φίλου του. Ειδικά το 1861, όταν στη Βιέννη προετοιμαζόταν η πρεμιέρα της όπερας Τριστάνος και Ιζόλδη, ο Βάγκνερ ήταν φιλοξενούμενος του Δούμπα και εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι όλοι οι πρωταγωνιστές της όπεράς του είχαν φιλικές σχέσεις με τον Νικόλαο.
Ακόμα, ο Ν. Δούμπας ήταν συλλέκτης χειρογράφων του Σούμπερτ και του Μπραμς, φίλος και προστάτης μεγάλων καλλιτεχνών της Βιέννης, όπως των νέων τότε ζωγράφων Γκούσταβ Κλιμτ και Χανς Μάκαρτ, του οποίου τις σπουδές κοντά στον Τιτσιάνο είχε προηγουμένως χρηματοδοτήσει.
Επίσης, προς τιμή του Δούμπα ο Άντον Κάρλ συνέθεσε το έργο Dumba Marsch.

Δ) ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΚΑΙ Η ΕΞΟΧΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΟΥΜΠΑ.
Ε) Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΟΥΜΠΑΣ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Εικόνα: «Ο Ναός του Αγίου Γεωργίου»

ΣΤ) ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.

Εικόνα: «Το Μέγαρο μουσικής στην οδό του Νικόλαου Δούμπα»

Εικόνες: «Η κάτοψη του Μεγάρου»

 

Εικόνα: «Το εσωτερικό του Μεγάρου Μουσικής με το ρυθμό Ελληνικής Αναγέννησης και οι καρυάτιδες.»

«Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν»

 

Μία ημέρα πριν το θάνατο του, ο Νικόλαος Δούμπας ταξίδεψε για τη Βουδαπέστη, με σκοπό να λάβει μέρος σε μία συνεδρίαση σχετικά με το έργο “Η Αυστροουγγρική Μοναρχία με λόγια και εικόνες”, στην οποία επρόκειτο να συσκεφθούν για το ουγγρικό μέρος της έκδοσης. Ο Δούμπας διέμενε στο σπίτι της κουνιάδας του.

Στις 23 Μαρτίου του 1900, γύρω στις 12 το μεσημέρι, επέστρεφε σ' αυτό μετά τη συνεδρίαση. Μια νεαρή κυρία που διέμενε στο ίδιο σπίτι άκουσε ξαφνικά ένα περίεργο χτύπημα στην πόρτα. Τρομαγμένη άνοιξε βιαστικά και είδε μπροστά της στο διάδρομο τον κύριο Δούμπα να ταλαντεύεται και να αγωνίζεται να αναπνεύσει. Οδήγησε τον άνθρωπο, που με πολύ κόπο στεκόταν όρθιος και δεν μπορούσε να μιλήσει, στο σαλόνι, σε μια πολυθρόνα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Νικόλαος Δούμπας ήταν νεκρός, πιθανότατα από οξύ έμφραγμα. Δύο ημέρες αργότερα, η σορός του μεταφέρθηκε από τη Βουδαπέστη στη Βιέννη.

Στις 27 Μαρτίου έγινε η κηδεία του, στην οποία πήραν μέρος μερικές χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι Βιεννέζοι. Στον ημερήσιο Τύπο διάβαζε κανείς ότι η Βιέννη, μέχρι τότε, δεν είχε ξαναδεί τόσο επιβλητική κηδεία. Μια τεράστια πένθιμη πομπή ξεκίνησε από την ελληνική εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Fleischmarkt) προς τον Οίκο των Καλλιτεχνών, όπου ο καθηγητής Wehr, πρόεδρος του Σωματείου, εκφώνησε τον επικήδειο. Η πομπή αμέσως μετά, προχώρησε προς το Μέγαρο Φίλων της Μουσικής όπου η χορωδία έψαλε ένα πένθιμο έργο του Σούμπερτ (Ruh' in Frieden Allerseelen). Από εκεί, η πομπή πορεύτηκε στο κεντρικό κοιμητήριο της πόλης. Οκτώ άμαξες συνόδευαν τη σορό και χιλιάδες κόσμος είχαν παραταχτεί δεξιά και αριστερά του δρόμου, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Είχαν κατατεθεί 270 στεφάνια που προέρχονταν από τις Αρχές, τους ευγενείς και ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Δίπλα στον ανοιχτό τάφο, ο πρόεδρος του Συλλόγου Δημοσιογράφων και Συγγραφέων Concordia, ο πρόεδρος του Συλλόγου Ανδρικής Χορωδίας και ο Δήμαρχος της πόλης εκθείαζαν τις εξαίρετες υπηρεσίες του θανόντος. Η χορωδία, λίγο πριν τον ενταφιασμό, τραγούδησε ως επιτάφια άσματα, μέρη από τα έργα του Σούμπερτ “Ο Θάνατος & η Κόρη”, “Grablied” και “Nobensonnen”. Έτσι εκπληρώθηκε η επιθυμία του θανόντος, η οποία ήταν γραμμένη και στη διαθήκη του: "Κοντά στον τάφο μου, παρακαλώ το Σύλλογο να τραγουδήσει οποιοδήποτε χορωδιακό του Σούμπερτ".

Ο Δούμπας ετάφη στον οικογενειακό του τάφο, στο ελληνικό τμήμα του κοιμητηρίου. Στις 13 Αυγούστου του 1903 όμως έγινε εκταφή των λειψάνων του, τα οποία εναποτέθηκαν σε άκρως τιμητική θέση για αιώνια ανάπαυση , στο κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης(Zentral-Friedhof), έχοντας αριστερά του τους τάφους των μουσικουργών Μπραμς και Στράους. Επίσης, στο συγκεκριμένο τομέα αναπαύονται και οι διασημότεροι των μουσικών καλλιτεχνών, όπως ο Μόζαρτ, ο Μπετόβεν, ο Σούμπερτ, ο Τζέρνυ, ο Μπρύλλ, ο Γκλουκ, ο Κάλμαν, ο Παμπστ και ο Πρέσλερ. Συγκεκριμένα ενταφιάστηκε στο τμήμα 32a μουσικουργών του Τσεντράλ Φρίντχοφ(Musiker Sektor 32a) . Στο ίδιο αυτό μνήμα ενταφιάστηκαν αργότερα η κόρη και η σύζυγός του. Με τη διαθήκη του κληροδότησε στη βιβλιοθήκη της Βιέννης την συλλογή βιβλίων και μουσικών έργων που διέθετε. {Ήταν παντρεμένος και είχε μια κόρη. Ανιψιός του ήταν ο Κωνσταντίνος Δούμπας, τελευταίος πρέσβης της Αυστρο-Ουγγαρίας στις Η.Π.Α.}