Ax, χελιδόνι μου…
Ντίνος Κολοβός, Φιλόλογος
- Κυρία Εύα, καλημέρα σας, τι κάνετε;
- Τι να κάνω κύριέ μου, δεν βλέπετε, με τα πουλιά μαλώνω…
- Ναι, σας βλέπω με το σκουπόξυλο στο χέρι. Με τα χελιδόνια τα ‘χετε;
Κάτω από τη σκιά των υπέροχων δέντρων, στη βεράντα της μονοκατοικίας η νέα γυναίκα κυνηγούσε τα πουλιά και μ’ ένα κοντάρι κατέστρεφε τις φωλιές τους. Τα χελιδόνια έφερναν γύρους από πάνω μας τρελαμένα.
Hirundo rustica, Riparia rupestris, Delichon urbica και τ’ άλλα τα είδη. Είχαμε έναν καλόν Φυσιογνώστη στο Γυμνάσιο και μας τα ‘χε μάθει όλα. Τα ξεχωρίζαμε. Χελιδών η αγροδίαιτος, Δρεπανίς η βραχοδίαιτος, Ορθοχελίδονο, Χελιδών η κοινή…
Πως περιμέναμε να τα δούμε το Μάρτη.
- Όποιος πρωτοδεί χελιδόνι και μου φέρει το νέο, θα ‘χει καινούρια παπούτσια το Πάσχα, έλεγε η μάνα μας. Κι εμείς κοιτάζαμε τον ουρανό. Παρά τη στενότητα εις ρευστόν που μας έδερνε σχεδόν μονίμως, πώς τα κατάφερνε, τηρούσε πάντα την υπόσχεσή της. Για τον εαυτό της μόνο δεν θυμάμαι να πήρε ποτέ τίποτε. Κι ενώ κάναμε διάφορα κατορθώματα, δεν περνούσε ποτέ απ’ το μυαλό κανενός να χαλάσει φωλιά ή να χτυπήσει με το λάστιχο χελιδόνι.
Σήμερα όμως, έχει αναπτυχθεί ένα είδος νοικοκυράς, μανιακής της καθαριότητας. Μέχρι και τα παντζούρια τα βγάζουν και τα πλένουν με πίεση, με κάτι μηχανήματα πολλαπλών χρήσεων. Ακραιφνείς μητέρες και σύζυγοι. Διαβάζουνε Art & Decoration, Votre Maison, Schoner Wohnen και τέτοια. Οι μάνες τους δεν ήσαν έτσι.
- Καλά, και δεν υπάρχει άλλος τρόπος; Είναι ανάγκη να τους χαλάτε τις φωλιές; Φαίνεται δεν ξέρετε τι είναι να περνάς τη Μεσόγειο και να βρίσκεις το σπίτι σου γκρεμισμένο…
- Πέστε μου εσείς τον τρόπο, γείτονα, να μη με πνίγουνε στην κουτσουλιά! Κοιτάξτε εδώ! Μάρμαρα, από δω τα Καρνεζέϊκα, από κει τα Διονύσου. Ξέρετε πόσο πήγε το τετραγωνικό; Σ’ ετούτα εδώ τα μάρμαρα μόνον εγώ ξέρω τι έχω ρίξει. Και οι κουτσουλιές έχουν οξέα και θαμπώνουν τη λάμψη.
- Ψηλά στην Ευρυτανία, κυρία Εύα. Εκεί έχω δει τον τρόπο. Σ’ ένα μοναστήρι οι καλόγεροι έχουν βάλει ένα σανιδάκι κάτω από κάθε φωλιά. Μια κινητή εταζέρα και δεν πέφτει τίποτα κάτω. Μαζεύουνε μάλιστα κάθε τόσο και λίπασμα για τα λουλούδια τους…
- Ε, κάτι μου λέτε τώρα…Καλόγεροι είναι αυτοί, δουλειά δεν έχουν και κάνουν καλλιτεχνίες.
- Έτσι λέτε; Δε νομίζω. Έχουν και οι Μοναχοί δουλειές να κάνουν. Και μέσα σ’ όλα, βρίσκουν το χρόνο να καμαρώνουν τα πουλιά, όταν έρχονται κάθε Μάρτη και βρίσκουν απείραχτες τις φωλιές τους. Ξέρετε τα καημένα τι χαρές κάνουν;
- Εγώ τι κάνω μ’ αυτά τα μάρμαρα, μου λέτε;
- Τι να σου πω; Είσαι και όμορφη και κανονικά οι ωραίες συγχωρούνται (είπα μέσα μου).
- Να σας πω, είπα φωναχτά, έχω δει μερικές κυρίες που κρεμάνε σκοινιά με δεμένες νάυλον σακούλες κατά μήκος της στέγης. Κουνιούνται με τον αέρα ως είδος σκιάχτρου.
- Α, τι μου λέτε; Δε χαλάει όμως η όψη του κτηρίου;
- Βέβαια. Γι’ αυτό δεν αλείφετε καλύτερα όλο το παραπέτο με γράσο, εκεί που προτιμούν να χτίζουνε τις φωλιές, ώστε να μην κολλάει η λάσπη; Το ‘χω δει κι αυτό.
Το πρόσωπό της έλαμψε.
- Α, ναι; Να τηλεφωνήσω τότε στον άντρα μου να μου φέρει το μεσημέρι.
- Ναι. Να ‘ναι μόνο καλής ποιότητος ο γράσος. SKF να του πείτε.
- Πώς την είπατε την μάρκα;
- Ες Κα Εφ, κυρία Εύα. Ες Κα Εφ.
Ο πατήρ Δοσίθεος στη Μονή Τατάρνας διέταξε να μην πειράξει κανένας τη φωλιά που πήγαν τα χελιδόνια και την έχτισαν μέσα στο αγκάθινο στεφάνι του Εσταυρωμένου. Εκείνος σίγουρα θα την ήθελε εκεί.
Τα δικά μας τα χελιδόνια όμως τώρα είχαν χαθεί προς το λόφο του Προφήτη Ηλία. Hirundo rustica. Σε βράχο ψηλό, σε ριζιμιό χαράκι θα χτίσεις τώρα τη φωλιά. Απορρώγες βράχοι θα ‘ναι το νέο σου σπίτι, τώρα που σε διώξανε. Να ‘μουν πουλί. Να ‘μουν πετροχελίδονο, να πέταγα τα’ αψηλού. Και να ‘βλεπα όλες αυτές τις μανιακές της καθαριότητας με τις πισίνες, τα γκαζόν, τους κρυφούς φωτισμούς. Τα μάρμαρα, τα ξύλα τα όρεγκον πάιν. Τα μπακίρια τους πώς τα τρίβουν με brasso.
Να ‘μουν καπνός από τσιγάρο και να ‘μπαινα στ’ άψογα σπίτια τους, ν’ άκουγα τι μουσική ακούνε τέλος πάντων, πώς ανατρέφουν τα παιδιά τους, πώς δέχονται το σύζυγο, κλπ.
Αχ, χελιδόνι μου, Hirundo rustica, Riparia rupestris.
(Διασκευή)