Κοντσέρτο με ξυλοπάπουτσα

Σπύρος Χολέβας, καθηγητής κιθάρας

Έχω ένα μαθητή στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου που μόλις άρχισε τις μουσικές του σπουδές. Παρ’ όλο που η μουσική του εκπαίδευση είναι μόλις λίγων μηνών, έχει μια καταπληκτική αίσθηση του σωστού και όμορφου ήχου που μπορεί να δώσει το κάθε μουσικό όργανο. Έχει άποψη και εκφράζει με θάρρος αρκετές φορές τη δυσαρέσκειά του για τον κακό ήχο του οργάνου που κάνουμε μάθημα.

Το γεγονός αυτό, μου θύμισε ένα περιστατικό που είχε συμβεί στον μεγάλο μουσικό Νικολό Παγκανίνι, ο οποίος ήταν και είναι ο μεγαλύτερος βιρτουόζος του βιολιού από την εποχή του μέχρι και σήμερα.

Κάποτε λοιπόν, ο Παγκανίνι συζητούσε με έναν φίλο του ποιο ξύλο είναι το καταλληλότερο για να φτιάξει κανείς ένα βιολί. Ο φίλος του ισχυριζόταν ότι για τα καλύτερα βιολιά πρέπει να χρησιμοποιηθεί ξύλο από πεύκο για το πάνω μέρος και ξύλο σφενδάμου για το κάτω μέρος.

Ο Παγκανίνι όμως του είπε, ότι ο ήχος δεν εξαρτάται τόσο από το ξύλο, διότι ένας καλός βιολιστής μπορεί να δώσει όμορφο ήχο από οποιοδήποτε όργανο αρκεί να είναι ξύλινο και να σχηματίζει κοιλότητα. Ο φίλος του φορούσε ξυλοπάπουτσα και μ’ ένα τίναγμα του ποδιού του έβγαλε το ένα και είπε στον Παγκανίνι:

«Παίξτε μου ένα μουσικό κομμάτι πάνω σ’ αυτό το ξυλοπάπουτσο, που είναι ξύλινο και κοίλο. Αν το κατορθώσετε, θα σας δώσω 10.000 λιρέτες, αν όχι θα μου δώσετε εσείς!»

Ο Παγκανίνι βέβαια δέχτηκε το στοίχημα, πήρε το ξυλοπάπουτσο το χάζεψε, το επεξεργάστηκε το λίμαρε, μέχρι που το διαμόρφωσε όπως ήθελε.

Ανακοίνωσε στις εφημερίδες ότι θα έδινε κοντσέρτο μ’ ένα ξυλοπάπουτσο.

Ο μεγάλος αυτός βιρτουόζος κατόρθωσε να παίξει πάνω σ’ αυτό τις θαυμάσιες μελωδίες του μαγεύοντας για άλλη μια φορά το κοινό του.

Φυσικά κέρδισε το στοίχημα και τα χρήματα που πήρε τα μοίρασε στους φτωχούς, όπως συχνά έκανε.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε ότι η ευχαρίστηση και η μαγεία μιας μουσικής σύνθεσης δεν εξαρτάται μόνο από το όργανο αλλά κυρίως από τον οργανοπαίχτη. Ο Παγκανίνι αγαπούσε πολύ το βιολί και τη μουσική, γι’ αυτό η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από αυτό.

Αν αγαπάμε τη μουσική και επιθυμούμε να μαγευτούμε απ’ αυτή πρέπει να ερωτευτούμε το όργανό μας και να μελετούμε με ζήλο και κέφι.

Η ποιότητα δεν πρέπει να μας επηρεάζει και να αποτελεί δικαιολογία για τη λιγοστή μελέτη. Όσο περισσότερο προσπαθούμε, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχουμε, που θα κάνει ευτυχέστερους εμάς και τους δασκάλους μας…